De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Halfstok. De boodschap was duidelijk. Ik vloekte. Ik liep het pad af, naar de oever. Ik concentreerde me op de heldere klanken van het snelstromende riviertje dat een duet zong met de laatste ruisende bladeren. Ergens aan de overkant klonk het dof droge geluid van een brekend takje. Omdraaien was geen keuze, stug doorlopen wel. Ik hurkte naast de viskoffer en legde mijn hand op de levenloze schouder, boven de grote uitgangswond in zijn rug. Hij was ergens anders neergeschoten, hierheen gebracht, op zijn koffer gezet. Als boodschap. Ik kneep even. Het leer van zijn jas gaf mee. De huid en de spieren daaronder voelden keihard aan. 'Kut, Karel. Je had gelijk. Ze hadden je door,' mompelde ik. Terwijl ik me rechtte, spuugde ik in het water. Ook een boodschap, naar de man die ergens aan de overkant al uren kou zat te lijden. Maar toen ik de helling weer beklom, stak ik mijn hand op. Wapenstilstand, voor het moment. Er moest gepraat worden, onderhandeld. De boodschap moest worden doorgegeven. Achter me klonken de geluiden van een wapperende theedoek, een snelstromend riviertje en brekende takjes. Voor me dwarrelden bladeren neer. (Na twee weken aan de Costa 8) gewoon door met een vervolg op https://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums… en eerdere pulp)