We kwamen elkaar tegen bij Lange Poten, een straat die meerdere malen de revue passeerde, maar we alle vier achteloos aan voorbij liepen. Of wellicht te laf om iets te ondernemen. Stuk voor stuk liepen we verder richting het Spui. Een route die we als vanzelfsprekend namen en ik begon me, met iedere keer weer, af te vragen waarom men niet had gekozen voor de Vondelstraat of de Mauritskade. We spraken met elkaar over het vegetarische café dat vlakbij de Nieuwe Kerk was gevestigd en dat we destijds daar zo lekker hadden gegeten. We spraken over geld, over huizen en hotels, dronken flessen wijn leeg zonder door te hebben wat er voor onze neus gebeurde. Ik heb eens in de gevangenis gezeten. Daar let je meer op wat er voor je ogen tot stand komt. De opgenomen zaken nam ik echter niet in acht. Het kwam me duur te staan. We bespraken die avond de kosten van de straten en deden een fictief bod, niet wetende dat de hoogste bieder het snel voor het zeggen had. Ze wil kopen. De groene huizen doemden op en in de rondes daarna om snel plaats te moeten maken voor hotels. Op het Spui stonden er inmiddels twee. Stilstaan kon niemand zich meer permitteren. Ik tel mijn geld altijd van klein naar groot, omdat je het kleine altijd moet waarderen. Ik lik mijn duim en wijsvinger en tel driemaal 1, zesmaal 10 en eenmaal 20. De plekken waar het grote geld moet liggen, is leeg. Ondanks het geld van de hypotheek en een gunstige kanskaart, weet ik mezelf er niet meer bovenop te werken. Mijn medespelers geven het op. Ik zie aan de andere kant van de tafel dat zij niet eens kleingeld hoeft te tellen. Ze heeft gewonnen.