Voor de wolvenliefhebbers deze 'blog' In mijn ooghoek, waarmee ik ons weiland in de gaten hou, zie ik dat de pony's galopperen. Dat is normaal. Maar ze blijven rennen. En de schapen schieten van links naar rechts en van rechts naar links, van sloot naar sloot. Ertussen loopt een zwarte hond, een Duitse herder, hij bijt in de achterpoten. Ik bel Annouk, onze vrijwilliger. Ze was net naar huis gegaan, nadat ze de pony's had verzorgd, nu moet ze weer in de benen, want ik ben gisteren door mijn rug gegaan, kan geen poot verzetten. Buurvrouw Tina, van wie de hond is, komt eraan. Ze klimt over ons weilandhek en over het hek van het maailand erachter, waar de jachtpartij zich afspeelt. In haar hand de hondenriem. Het is een jonge hond die voor geen meter luistert. Toch krijgt zij hem te pakken en klipt hem vast. Schommelend op haar ongelijke benen en een gezicht als een oorworm gaat zij huiswaarts. Onze buurman, haar broer Kees spreekt haar aan. Hij komt net van zijn weiland, waar hij een van zijn schapen uit de sloot heeft gehaald. Onze vrijwilliger is gearriveerd. Samen met de buurman, die een lang touw bij zich heeft, gaat zij naar onze schapen. Ik mis er een, die zal dus in de sloot liggen. Annouk stapt onverschrokken de sloot in om het touw onder de buik door achter de voorpoten te trekken. Een knoop op de rug, Kees trekt en zij duwt. Het gestresste dier leeft nog. Haar redders blijven netjes bij haar tot ze weer loopt. Als ze geplast heeft en weer gaat grazen is het over. Ze hinkt met de linker achterpoot, maar Annouk zegt bij geen van de schapen bloed te hebben gezien. Tine houdt haar hond strikt bij zich, maar nu is hij toch ontsnapt. Hij is door haar sloot naar het weiland van Kees gegaan, heeft daar een schaap de sloot ingejaagd en is onze sloot overgestoken om bij ons de boel op te jutten. Hij is zwart van de modder en de geredde schapen zijn zwart, met een smalle lichte streep op de rug waar de wol is droog gebleven. Stilletjes fantaseerde ik dat wij de eerste wolf in ons dorp hadden.