Zjors: ik vraag dit omdat ik er zelf meer over wil weten omdat ik ook wel zoiets zou kunnen schrijven. Maar het is vooral voor iemand anders die ik intensief aanmoedig. De manier waarop kan beter vooraf onderzocht worden dan nadien voor verrassingen te komen staan. Ik heb de zoekfunctie niet geraadpleegd omdat je heel wat moet doorworstelen en ook nog moet selecteren wat wel en wat niet. Ik heb niet zoveel tijd. Ik heb de zoekfunctie al eerder geraadpleegd en dat was tijdrovend. Ook vaak niet toepasselijk op de context van nu. Four Seasons : in deze context zijn de universele gevoelens belangrijker dan de namen en de locatie. Sommige personages kunnen niet altijd positief beschreven worden. Het gaat zelfs verder dan sommige personages en raakt ook wel een bepaalde gezagsmentaliteit voor wie scherp nadenkt. Het is het verleden sowieso. Die gezagsmentaliteit vormt geen probleem, maar wel sommige mensen die er deel van uitmaakten en nog steeds leven en nog steeds actief zijn op één of andere manier. De feiten zijn de feiten: het gaat er niet om om iemand te belasteren. Daar gaat het niet om. Het is een verhaal waar verschillende mensen in fungeren met hun of zijn bijdrage van toen. Ik geef een fictief voorbeeld : iemand is nu gepensionneerd maar iemand schrijft in het verhaal dat die persoon terwijl verondersteld was om te werken, ergens anders uithing. Hij niet alleen, dat was toen gewoon zo. Gezien de feiten kan die persoon en andere personen niet uitsluitend positief beschreven worden. De persoon die schrijft streeft naar een zo groot mogelijke objectiviteit maar feiten zijn feiten. Begrijp je? Namen en locaties verhullen, dat zit er zo al in. Universele gevoelens ook. Maar feiten zijn feiten. Mathilde: Ik denk dat jij ook met dat zelfde probleem zit (het hoeft geen probleem te zijn natuurlijk). Het probleem is dus dat iemand zichzelf kan herkennen ondanks andere namen en ondanks verhulling van locatie en zo dom is om zichzelf te outen van 'ik ben die persoon en ik ben het er niet mee eens'. Zoiets. Dan heb je de poppen aan het dansen hoe objectief de schrijver of schrijfster ook is geweest. Een heethoofd kan er altijd zijn. Maar kan je die heethoofd ook bedaren en hoe sterk sta je dan juridisch? Tot hoever moet je gaan om er voor te zorgen dat zulke reacties op een veilige manier tot bedaren kunnen gebracht worden? Materiële bewijzen zijn er. De opzet van het schrijven van het verhaal is niet confrontatie maar verzoening en niet met de mensen die zich op hun teen zouden getrapt kunnen voelen maar verzoening met mensen die een heleboel niet weten en begrijpen. Het is al voldoende dat iemand het woord 'laster' laat vallen en dan bewezen moet worden dat het geen laster is. Hoe kan je die heisa voorkomen. Dan moet je, denk ik, toch vooraf weten hoe te schrijven. Wat is de betekenis juridisch bekeken van 'Gebaseerd op auto-biografische feiten' terwijl je in se autobiografisch schrijft? Valse namen, ongekende locatie maar herkenbaar voor bepaalde mensen vanwege de authenticiteit van de situatie. Is er een andere uitweg?

annemiekv, zelfs als je namen verhult en de locatie en helemaal geen motief hebt om iemand aan de schandpaal te nagelen, dan nog kan iemand het je moeilijk maken omdat die zich herkent en geen vrede kan nemen met 'zijn/haar' personage. Van wraak is er helemaal geen sprake. Van rechtzetting wel tegenover derden en dat met een constructieve motivatie. Wat gebeurt er dan? Sta je juridisch sterk of niet? Autobiografisch wordt het zeker niet. Maar komt 'gebaseerd op biografische feiten' overeen met het verhullen van namen en locatie en heeft iemand die zich herkent en er geen vrede mee neemt nog steeds dezelfde slagkracht als bij een autobiografisch schrijven?

Ik dank jullie allen zeer voor de verschillende mogelijkheden. Ik denk ook dat het zeer belangrijk is vooraf te weten met welk doel je het verhaal opschrijft. Als je dat weet kan je beslissen over de manier waarop het verhaal verteld wordt. Voor iemand die begint te schrijven, is dat niet altijd vanzelfsprekend. Als je halverwege het schrijven geconfronteerd wordt met de vraag, is dat verre van practisch. Ik denk maar dat weet ik dus niet zeker dat als iemand van plan is om last te berokkenen dat moeilijker kan als het verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten, dan als het puur autobiografisch is met naam, e.a.

Dank je zeer, Sgoojur! 'Gebaseerd op waargebeurde feiten' is dus ook een mes dat aan twee kanten snijdt. De feiten zijn oud maar de meeste betrokken personen leven nog. Er is geen greintje ambitie om iemand schade te willen berokkenen. En er bestaat absoluut geen vraag om ophef te veroorzaken. De link 7614 geeft ook aan dat een persoon die zich benadeeld voelt altijd kan reageren. Is het niet via een rechtszaak, dan misschien wel via een vorm van intimidatie. Die intimidatie is er altijd geweest, zij het onderhuids en zeer subtiel gespeeld. Zelfs als de feiten objectitief worden weergegeven en de schrijver/schrijfster zichzelf niet spaart, dan nog kan een enggeestig persoon averechts reageren. In de link werd ook de vraag gesteld : hoe kan je nu fictie plakken op een verhaal dat waargebeurd is? Het kan als dat waargebeurd verhaal voldoende gesublimeerd wordt in andere locatie, andere personages, anders... Maar zelfs in de fictie kan die ene persoon zich gaan roeren. Uiteindelijk kom ik tot de slotsom dat de persoon die ik in gedachte heb, geen enkel verhaal kan schrijven tenzij een sprookje of zo want de kans bestaat altijd dat wat hij/zij ook schrijft, die andere persoon kan overgaan tot intimidatie. Die conclusie is een harde noot om te kraken. Dat het verhaal dus best niet geschreven wordt. Zelfs als het verhaal wordt geschreven door een andere persoon, zelfs als er andere namen, andere locatie e.d. worden gehanteerd, dan nog is er een risico van intimidatie omdat mensen nu eenmaal rare wezens zijn, en heel vaak onvoorspelbaar. De vraag is of dat een goede reden is om het verhaal dan maar niet te schrijven. Al deze benaderiningen dienen onderzocht te worden om tot de kern te komen van de zaak.

Tja, zoals je zelf aangeeft, het vernoemen van echte namen is niet aan te bevelen en het is ook niet ter sprake gekomen. Het is al van bij aanvang uitgesloten. Echte namen is zo goed als provocatie (tenzij toestemming van deze personen) maar provocatie is helemaal niet gewenst. Mathilde1947: verzoening, opheldering en persoonlijke bevrijding ook. Saya, daar heb ik ook al aangedacht. Dan kan er nog lang gewacht worden en er werd al heel lang gewacht. Persoonlijk vind ik dit interessant omdat ik nooit eerder beseft heb hoe moeilijk het is om een verhaal te schrijven dat echt gebeurd is. Het verhaal is niet eens sensationeel maar bevat een bepaalde tijdsgeest, een beschrijving van een bepaalde maatschappij, en een enorm thrillereffect van omstandigheden met verregaande gevolgen. Ik spreek Chinesisch maar het kan niet anders. Ik leg me er op toe omdat het beter is bepaalde zaken vooraf te verkennen, dan nadien. Ook al is het niet voor mij persoonlijk. Ik beleef het proces wel mee. Als katalysator om het verhaal te schrijven, moet ik dat ook doen. Feit is dat het niet zo eenvoudig is als het lijkt. Er komen aspecten bij kijken die je helemaal niet in kaart had gebracht. Er over nadenken en van gedachten wisselen helpt om de juiste positie in te nemen en tot beslissingen te komen. Ik heb het woord 'bevrijding' laten vallen... maar daarover moet ik met de persoon verder praten.

Dat zijn we dus aan het onderzoeken, Saya. Het is van belang inzicht te krijgen. Momenteel heeft de persoon die schrijft voldoende informatie om over na te denken.

Tja, Mathilde is NIET de persoon. Mathilde1947, je slaat de nagel op de kop. Het gaat indd om een persoonlijke bevrijding maar dat had ik in het begin niet door als getuige en onervaren schrijvercoach van het tot stand komen van dat schrijven; een persoonlijke bevrijding van een schaduw die één persoon zeer subtiel en zeer psychologisch van ver werpt op die persoon en dat sinds een hele tijd. Ik moet dat aankaarten met deze persoon en dat moet persoonlijk gebeuren. De grote vraag is of de persoonlijke bevrijding via een boekvorm kan gebeuren of niet. Ik vind het een prachtig verhaal met thrilleringrediënten, psychologisch herkenbaar voor vele mensen. Niks sensationeel. Maar de wendingen en de plot zijn om van te snoepen. Doch er is veel meer dan alleen dat. En daar voel ik me verantwoordelijk in want ik heb die persoon samen met iemand anders aangemoedigd om dat verhaal op te schrijven. Het staat nog in kinderschoenen en het is zeer goed mogelijk dat realiteit en fictie met elkaar kunnen gemengd worden maar zover zijn we nog helemaal niet. Je kan met de beste bedoelingen autobiografisch schrijven en er zelfs streng op toezien dat niemand zich geviseerd voelt maar dat is vaak niet voldoende. Het gaat om bevrijding in de realiteit. Het innemen van een positie die zegt: ik ben niet meer in jouw macht. Het praten over was al moeilijk. Het schrijven over nog moeilijker. En misschien helpt het schrijven er over om ooit in de realiteit een fysieke confrontatie aan te gaan met die persoon en te zeggen: 'Je hebt geen enkele macht meer over mij.' Het gaat niet over een partner of een huisvriend. Het zou iemand kunnen zijn die zelfs in het buitenland leeft. Maar er zijn onzichtbare webdraden die de vlieg gevangen houden. De draden moeten weg. Het schrijven zou het wegknippen van die draden kunnen betekenen op voorwaarde dat die persoon dan niet gaat reageren want dan moet er een confrontatie komen en daar is de persoon nog niet klaar voor. Na het schrijven misschien wel. Zo ingewikkeld is het dus maar we komen er uit.

Jomax, ik denk dat je in een meer comfortabeler situatie zit dan de persoon waar ik het over heb. Zoals je hier bericht, heb ik niet de indruk dat er een levende persoon is die van ver aan psychologische machtstouwtjes trekt. Je kan, denk ik, aan nauwe levende naverwanten het ms voorleggen en vragen of het oké is. Nu breng je me op het idee, dat de persoon die haar/zijn verhaal is beginnen te schrijven, uiteindelijk hetzelfde zou kunnen doen met die bepaalde persoon die niet fraai in het verhaal functioneert. Dan is er confrontatie maar op die manier zou er heel wat wind uit de zeilen kunnen genomen worden en veel narigheid bespaard. Tja, ja uiteindelijk gaat het over de drang van een persoon om eindelijk voor zichzelf klaarheid te scheppen en dat juk af te werpen. Dat had ik eerst niet door. De persoon in eerste instantie ook niet. Maar nu zijn we er over aan het praten en dat heeft tijd nodig. Dat doe je niet op één twee drie. Het is dus een proces dat in fases zal verlopen. Ik probeer van mijn kant de zaak vanuit zoveel mogelijk facetten te bekijken. Die kan ik dan voorleggen en daar kan over gesproken worden. Zo zie ik het. Mathilde, ik zal zeker niets forceren. De persoon die schrijft, schrijft m.i. goed en doet het graag maar heeft het jarenlang niet gedurfd en zich beperkt tot gedichtjes. De grote stap is al gezet en ook de beslissing om te beginnen met kleine stukjes gerelateerd aan het verhaal. Een wijze beslissing vind ik. Het kan goed zijn dat het schrijven van het verhaal alleen voldoende is. Mij is dat om het even. Als die onzekerheid maar wegsmelt en zelfvertrouwen tot ontplooiing komt.