Wekelijkse opdracht #22 winkel - rode jurk – tas - te duur Juist als ik de winkel binnen wil gaan, komt zij naar buiten, gehuld in een rode jurk, met dito tas en naaldhakken. Ik twijfel of ik haar haar rood kan noemen. Het heeft een roestige glans, die roestige objecten nooit hebben, maar die kleurt bij de donkere vlekjes in haar amberkleurige ogen. Ze lacht uitdagend terwijl ik de deur voor haar openhoud en probeer niet al te onbeholpen te staren. Ik zie het amber twinkelen. Die avond zie ik dezelfde uitdagende lach, terwijl de rode jurk langzaam van haar schouders glijdt. Ik kan er niets aan doen dat ik die week ongekend veel tijd doorbreng in de winkelstraat. Mijn ogen glijden nietsziend langs de etalages en speuren de mensenmassa's af op zoek naar glanzend roest. Pas twee weken later ontdek ik het twinkelend amber opnieuw, ditmaal boven een luchtige rode blouse en minirok, maar de stiletto's zijn hetzelfde. Na enige omzwervingen en voorzichtige achtervolgingen durf ik kort na haar het terras op te stappen. Mijn eerste drankje dwing ik mezelf ontspannen-ogend aan de bar te drinken, zonder naar haar tafeltje te kijken. Als ik me eindelijk durf om te draaien, zie ik direct haar uitdagende lach. Ze komt recht op me af, legt haar hand op mijn arm en fluistert in mijn oor. Die avond zie ik dezelfde uitdagende lach, terwijl de rode blouse langzaam van haar schouders glijdt. Ik ben vroeg naar bed gegaan, want ik zou me doodgeneren als mijn moeder nogmaals zou vragen wat ik toch zo lang onder de douche deed, zoals laatst. De hese stemt brandt nog zachtjes in mijn oor: “Vergeet het, jochie. Ik ben te duur voor jou.”