Een muis ligt tussen mijn voeten. Dood. Het is donker. Ik gil. Ik doe geen lichten aan als het donker is of wordt, ik beweeg mij feilloos in de donkerte zoals die heerst in de krochten van mijn ziel. Maar een deel van mijn lichaam is kapotstuk en vandaag word ik geopereerd. De doktoren zeggen dat ik nog jaren kan leven als ik mij in het felle licht van hun operatielampen begeef. Eerst weigerde ik hun scalpels, niemand die nog aan mijn lichaam kwam, zij drongen aan, zij waren met velen, ik was nog jong, of ik mij wilde wentelen in hun wetenschap. Ik staar naar de muis. Hij ligt verkrampt terwijl ik geen gif strooide. Hij is grijzig, onbeduidend, zijn snorhaartjes zijn uitgetrild, de staart ligt in een krulletje opgevouwen. Ik walg van het lijkje dat voor me ligt en vraag me af of de heren doktoren ook van mij een lijk gaan maken. Lig ik dan ook verkrampt in een krulletje op hun operatietafel? Ik bel een man en vraag hem het muizenlijkje te komen ophalen. Het is nog vroeg en hij vraagt of hij nog tijd heeft eerst zijn broek aan te doen. Hier stem ik in toe. Hij komt met een zaklantaarn en zit doelloos, na het verwijderen van de dode muis, op een stoel met zijn broek aan. Ik zeg: ‘Ga weg. Ik moet naar het ziekenhuis.’