# 143 – Een verhaaltje van niks… Geen stroom: geen telefoon, geen pc, geen muziek, geen warme koffie; nou ja, als het lampje van binnen maar brandt. Met pen en papier op de bank, gehuld in plaid met koude ‘gold’ koffie van Nescafé in haar buurt, start Ineke met haar gepieker - hoe dat stukje nu aan te pakken. Veel medeschrijvers hebben een fantasie van jewelste, hoe kan zij … ; enfin, er zal een stukje komen, hoe dan ook. Wat een geluk dat haar laatste aanwijzingen waren: geen gepraat, geen ge-vertel en niet zoveel denken en niet zo uitbreiden. Nu de stroom is uitgevallen valt er niets te praten, geen e-mail en geen fb. De radio zwijgt. Ook geen cd afspelen, dat is wel vervelend. Doe dan maar net of je de muziek hoort. Ze heeft het geprobeerd, maar dan lukt het schrijven niet. Je bent een zeurpiet, neem een stroopwafel. Haha, niemand die dat zegt; dus geen aanhalingstekens. Een koude stroopwafel is niet zo lekker. Wacht, dat ouderwetse theelichtje – waxinelichtjes zijn er nog wel en een schoteltje wat tegen de hitte kan ook. Ziezo, dat is gelukt. Ze probeert verder te schrijven, pakt haar pen en neuriet... Neuriën en schrijven tegelijk? Nee, die twee gaan niet samen, dat wordt helemaal niks. De openhaard aanmaken met zo’n supermarkt blok? Why not. Weldra vlammen de vlammetjes. Het is best aangenaam om daar zo vlak voor te zitten en ook wel behaaglijk. Die hersenen van haar, het fantaseren ging vroeger toch veel makkelijker. Op school hoorde ze bij de besten van de klas met opstellen. Waarom kost het nu zoveel moeite? Die fantasiehersenen van haar hebben jaren op slot gezeten; er moesten zoveel andere dingen gebeuren. Fantaseren en schrijven was not done; stel je voor! Een warme gloed bestrijkt haar gezicht, dan valt ze in slaap.