De zon is warm. Het is vochtig. Ik zweet. Muggen genieten. Het is niet erg. Mijn fototoestel gaat gretig te keer. Mooie opnames voor mijn nieuwe boek. Deze Kaalkopkraai is een prachtig zicht. Hij voedt zijn jongen. De vogels vliegen op. Ze lijken geschrokken. Ik voel me duizelig. Mijn camera valt. Ik volg. Verontwaardigd. Verrast. Verbijstering. Bot steekt uit mijn been. Bloed gutst. Voetstappen naderen. Probeer te kruipen. Helaas. Lichaam voelt twee keer zo zwaar. Stalen neus rust op mijn wond. Pijnkreten. Hij staat tegenover me. Duwt de loop van zijn wapen tegen mijn gezicht. Schreeuwt in een taal die ik niet meester ben. Hij gebaart naar de camera. ‘Spy?’ vraagt hij in gebrekkig Engels. ‘No, no Birds, here look.’ Ik wil de camera pakken. Opnieuw schreeuwt hij. Wil niet dat ik beweeg. Met het wapen op me gericht pakt hij het toestel erbij. ‘Picathartes.’ Hij begint te lachen. Het verraad zijn leeftijd. ‘Nice birdies.’ Zenuwachtig lach ik met hem mee. Hij laat de camera vallen. We staren enkele seconden in stilte. Zijn legerschoen verbrijzelt mijn levenswerk. Stukjes glas en plastic vliegen langs mijn gezicht. Uit zijn broekzak pakt hij een amateuristisch gerolde joint, steekt hem aan en neemt een flinke teug. Hij zakt door zijn knieën en blaast de rook in mijn gezicht. ‘My name is Big Boy. I’m boss here.’