De intrige in het eerste vers laat zich raden. Het komt hard, onverwacht en niet herkenbaar aan. Ze kotst van het geschetste beeld. Het gif blijft achter en doet zijn verwoestende werking, ze verliest haar zelfvertrouwen. Elyse, een mooi gedicht :thumbsup: dat ik ook nog eens denkt te begrijpen. Alleen het schelpje op de envelop kan ik niet plaatsen. Ook goed dat je het verhaal in de vorm van een gedicht giet; zou je vaker moeten doen. Waarom 'liefdesverdriet' niet met een hoofdletter?

@Elyse, prachtig beschreven hoe pubergevoelens afbrekend kunnen werken. Is het schelpje een versiersel op de kaft van het dagboek? Indrukwekkende zin: elke alinea duwt een nieuwe ontmoeting door mijn strot. Droevig maar graag gelezen, omdat de beschrijving zo schitterend is. Groet Connie

Elyse, Je hebt het liefdesverdriet van de zestienjarige mooi verbeeld. Of de wereld vergaat. Gelukkig om te weten dat, dat in het werkelijke leven niet gebeurt.

Elyse, Het eerste en enige woord dat in mij opkomt tijdens en na het lezen van jouw gedicht is 'grandioos'. Dit is serieus liefdesverdriet. Proef ik verraad? Prachtig om te lezen en te herlezen.

@Elyse, een schelpje laten overleven, daar moet je Elyse voor heten. Je gedicht is zoooooooooooooo ontzettend verdrietig. Ik ga je zinnen niet uit elkaar trekken, ik ervaar het alleen maar. En hoe. Het slaat dwars door me heen. Wil je misschien nog meer vertellen over het te publiceren boek dat je werd aangeboden?

Zo triest, Elyse, en dat schelpje. Aan zoveel schelpjes kleven herinneringen. Ach wat heb je dit weer mooi geschreven, ik ga het herlezen en herlezen.

De intrige in het eerste vers laat zich raden. Het komt hard, onverwacht en niet herkenbaar aan. Ze kotst van het geschetste beeld. Het gif blijft achter en doet zijn verwoestende werking, ze verliest haar zelfvertrouwen. Elyse, een mooi gedicht :thumbsup: dat ik ook nog eens denkt te begrijpen. Alleen het schelpje op de envelop kan ik niet plaatsen. Ook goed dat je het verhaal in de vorm van een gedicht giet; zou je vaker moeten doen. Waarom 'liefdesverdriet' niet met een hoofdletter?

Dos ik ben zo blij dat het me eindelijk is gelukt je bijna helemaal op mijn golflengte te krijgen, dat ik je een eigen kadertje schenk. Ze kotst inderdaad van het geschetste beeld en die intrige herkende je (ik hoop zonder kruidnagels) al in het eerste vers, precies zoals ik het daar al probeerde aan te kondigen. Ik zal de moed nooit meer opgeven dankzij jou! :) Om het schelpje te kunnen plaatsen moet je waarschijnlijk een pubermeisjesaap zijn en over stevige kleefstof beschikken. 'Ook goed dat je het verhaal in de vorm van een gedicht giet; zou je vaker moeten doen' kan ik weer niet helemaal plaatsen; ik ben juist bang dat ik hier te vaak dingen in gedichtvorm giet (omdat ik met mijn dichtbundel bezig ben zou het op een obsessie kunnen gaan lijken). Over de hoofdletter heb je gelijk, dit Liefdesverdriet verdient dat zeker. Ik heb het aangepast. Mijn erkenning voor je begrip is groot, dankjewel lieve aap! :{}

@Connie, die afbrekende werking mag men nooit onderschatten. Het schelpje plakte de afzender als versiersel op de envelop. Dankjewel voor je mooie compliment Connie. @marceline, er kunnen tijdens een leven heel wat werelden vergaan. Dank voor je reactie en compliment. @Willemina, dit liefdesverdriet is inderdaad heel serieus en soortgelijke gevoelens kunnen bij iedere vorm van bedrog weer de kop opsteken. Je proeft hier inderdaad verraad, dat voel je goed aan. Dankjewel voor je aandacht en prachtige compliment! @Mili, ik voel dat je deze zinnen ervaart zoals ik ze bedoelde. Het is een poging tot het verwoorden van een verwoestende ervaring. Ik heb het hier letterlijk uit mijn lijf gesleept en op mijn scherm gedumpt. Het te publiceren boek wordt een dichtbundel, ik ben ernstig aan het schuiven, schaven en vormgeven. Ik hoop dat mijn bundel deze zomer nog uitkomt, maar mijn streven is in ieder geval dit jaar. :) :{} @madd, ook schelpjes zijn werelden. Ik zou graag eens langs de zee wandelen met jou ... Dank je madd voor je mooie reactie.

Na alle positieve reacties ga ik toch eerlijk zijn. Spijtig leest het voor mij mistig met af en toe duidelijke beelden ( het trillen van een natte hond en het schelpje). Ik haal de teleurstelling en de wanhoop eruit hoewel de reden mij niet duidelijk wordt. De titel zou wat opheldering moeten geven maar ik kan de inhoud niet met de titel verbinden. Bovendien kan ik me niet voorstellen dat een doorsnee zestien jarige dit in haar dagboek schrijft tenzij het een schrijftalent is en zij een groot reflectie vermogen heeft. Een puberbrein werkt m.i. gewoonlijk anders. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen. Veel succes met je gedichtenbundel. Houd je ons op de hoogte? :nod:

Hoi Elyse, de Mexicaanse berg doet je goed, zie ik. Je hebt een prachtig gedicht met ons gedeeld, maar ik beken dat ik de strekking niet terstond doorhad; daar was een paar keer lezen + reacties van forumgenoten voor nodig. Dat maakt mijn waardering er niet minder om! Sombrero... eh.. chapeau!

elysevdr. Natuurlijk zet jouw gedicht mij aan het denken. Ik proef pijn en walging. Het schelpje, kan dat geen teken zijn van overleven. Een schelp heeft heel wat stormen doorstaan. Dank voor je gedicht.

ik snap niets van je gedicht de combinatie van je titel en laatste zin, daar kan ik een heel verhaal uit halen

Dag Elysevdr, In deze inzending "Liefdesverdriet" getiteld, tref ik mooie zinnen aan. Vooral de eerste alinea is erg mooi. Persoonlijk denk ik dat een zestienjarig meisje nog niet zo diep doorvoeld kan schrijven. Wel voelen, maar schrijven? Een gedicht kan ik het niet noemen, een mijmering lijkt me een geschikter woord. Het is een mooie mijmering van een volwassen vrouw, teleurgesteld in de liefde en welke vrouw is dat niet? :o

@Marietje, je voelt in ieder geval de teleurstelling en de wanhoop; het zijn de hoofdingrediënten van het liefdesverdriet. De brief heb je natuurlijk niet gelezen, dat kan de wazigheid opleveren, maar die inhoud laat ik bewust aan de fantasie van de lezer over. Je schrijft: 'Bovendien kan ik me niet voorstellen dat een doorsnee zestien jarige dit in haar dagboek schrijft ...' En @Blavatski: 'Persoonlijk denk ik dat een zestienjarig meisje nog niet zo diep doorvoeld kan schrijven.' Dat is m.i. nu precies wat mijn bijdrage aan de opdracht bindt, het ging toch juist over niet-doorsnee-figuren? Het is omgekeerd ook apart om je voor te stellen dat een bejaarde zich o.a. in tatoeages op een gespierd lijf verdiept en zich hoteldebotel fantaseert. En toch kan het allemaal. Ik voelde me, toen ik voor deze opdracht schreef, weer net zo'n dramaqueen als toen ik zestien was. Voor de zekerheid ben ik toch even in een oude doos gaan checken wat ik in die tijd zoal schreef en ik schreef serieus niet alleen over diepgaande gevoelens maar ook alsof ik al bijna aan het einde van mijn leven was. :lol: Wel in het Frans en toegegeven, dat schept sowieso al meer drama: 'Dépèchons-nous, la vie est bientôt finie, nous n'avons pas le temps de faire semblant ... -> Laten we voort maken, het leven is bijna voorbij, we hebben geen tijd om te veinzen ...' :eek: En dat is dan nog maar de slotzin van een heel gedicht dat ik jullie bespaar. En dan ben je zestien. Het is zoals Blavatski zo mooi zei laatst: Toen ik jong was, was ik 'ouder' dan nu (of zoiets). Sorry Marietje en ook Blavatski voor dit lange relaas, maar soms vind ik het leuk om te delen wat een opdracht in mij naar boven kan brengen. Dank in ieder geval voor jullie aandacht :{}

@Ton, beetje laat maar alsnog superbedankt voor je sombrero! @Riny, dankjewel voor je reactie en graag gedaan. :{} @schrijvenmaar, dat komt hard aan, vooral na mijn zege op @Dos :crybaby: Het is niet anders ... @ Allen, Ik had afgelopen week helaas niet veel tijd voor reacties op jullie bijdragen ... 8)