In elkaar gedoken en met haar ogen dichtgeknepen, ligt ze in het maaiveld. Om haar heen staan ze gezellig met elkaar te keuvelen over dromen, wensen, prestaties, vallen en opstaan. Ze kent ze goed en allen zijn haar even dierbaar. Zelfs degenen waar ze bang voor is. Ook zij horen bij haar en zij bij hen. Ze hebben stuk voor stuk een eigen mening en willetje die ze niet onder stoelen of banken steken. Ze opent voorzichtig haar ogen en ziet dat Liefde naast haar staat. Ze schreeuwt: 'Buk je toch, het komt eraan.' Liefde buigt haar hoofd en zegt zacht: 'Om te groeien moet je soms snoeien.' Ze ziet hoe de koppen van al haar goede en slechte eigenschappen eraf worden gehakt. Niemand schreeuwt of huilt behalve zij. Ze kruipt weer terug in de foetushouding, sluit haar betraande ogen en valt in slaap. Als ze ontwaakt hoort ze bekende stemmen. Hun hoofden zijn weer aangegroeid. Sommigen zijn groter, mooier, stralender dan voorheen, anderen zijn kleiner, rustiger geworden. Het maaiveld ziet er strak afgeschoren uit en in balans. Behalve op die ene plek waar zij nog steeds opgerold en bibberend op de grond ligt. Liefde kijkt naar haar en spreekt haar moederlijk toe: 'Komop, recht je rug Angst en voeg je bij ons, bij jezelf. Soms is het goed om je kop boven het maaiveld uit te steken en je hoofd te verliezen.' Bij de volgende oogst steekt Angst haar neus in de lucht en ondergaat haar lot. Het veld is nu overal gelijkmatig gemaaid en in balans. Een jaar later zakt Moed in haar schoenen. Angst kijkt Liefde aan en zegt: ' We laten Moed niet zakken.' De oogst wordt met het jaar beter.