#163 Witte wieven

Grijswitte flarden dansen over de velden. Men noemt het mist, nevel. Ik weet beter. Ogen verbergen zich in de zwarte gaten tussen de flarden. Grijswitte lippen vormen woorden die ik niet versta. Sinds het najaar is begonnen, iedere ochtend weer als ik de gordijnen van de slaapkamer open. Het gegorgel van het doucheputje veroorzaakt kramp in mijn buik, even is het alsof ik weer leeggezogen word. Ik slik, zet mijn verstand op nul en geef mij over aan de vertrouwde ochtendroutine. Opgelucht sla ik de voordeur achter mij dicht en vertrek naar mijn werk. Ik kijk naar buiten. Het is een grauwe en natte zaterdag.De dag ligt leeg voor mij. In de grijswitte flarden vormen zich weer gaten, ogen staren, een mond mimet. Mijn baarmoeder trekt zich samen voor de maandelijkse boetedoening. Ik richt mijn blik op een gat in de tuin. Er ligt een plas in, het water rimpelt en een gezicht tekent zich af. ‘Kom.’ Grijswit stijgt het op. Zonder aarzelen sla ik de openslaande deur naar de tuin open en volg. Door het tuinhek, over de plank die het slootje naar de velden overspant. De grijze flarden vormen zich tot witte wieven. Ze omhullen mij, mijn haren worden vochtig en mijn ochtendjas plakt tegen mij aan. Ik verlies mijn doorweekte sloffen. Aan het eind van de velden ligt een ven. Ik kijk omlaag, mijn hart stopt met kloppen. Daar in de diepte tekent een lijfje zich af, het hoofd grotesk groot. Het gezicht rimpelt en gejammer klinkt op. Ik loop het ven in, het water sluit zich boven mij. Ik strek mijn armen uit naar mijn baby.