Wat ik bijvoorbeeld wel mooie literatuur (is het wel literatuur???) vind: Tristan en Isolde. (Over een verboden liefdesdrank die bij de verkeerde terechtkomt.) En (daar hebben we die grens weer) van Godfried Bomans: Erik of 't klein insectenboek, Wonderlijke nachten.

Natuurlijk is lectuur veel moeilijker te schrijven. Dan heb ik het over goede lectuur. Elke boerenlul kan literatuur schrijven zoals we het gedefinieerd hebben. Kost een paar jaar training, maar uiteindelijk zal iedereen dat lukken. Bijna niemand kan echter de emoties van een lezer beroeren, zoals dat in sommige goede lectuur gebeurt. Het is uiteindelijk heel makkelijk om zinnen te construeren die de inhoud van een tekst bijna doen ondersneeuwen omdat je er drie keer over moet nadenken. Maar kun je een lezer ook doen huilen? Kun je een lezer rillingen op zijn lijf doen bezorgen van de spanning? kun je hem op de grond krijgen van het lachen? kun je een kunstmatig verliefdheidsgevoel opwekken via romantiek in je boek? dat is veel en veel moeilijker dan die gekke zinnetjes met belachelijke duitse en franse woorden ertussen. Uiteindelijk is mijn visie dat het onderscheid tussen literatuur en lectuur een kunstmatige is. Het verschil moet opgeheven worden. Er moeten boeken geschreven worden die zowel lectuur als literatuur zijn.

bavarios wil je nou werkelijk beweren dat literatuur niet kan ontroeren. ik denk dat stijl niet moeilijke zinnen is. kijk naar arnon grunberg, reve, hermans, houellebecq, dostojevski tolstoj, literatuur gaat helemaal niet over het ondersneeuwen van een verhaal onder mooie zinnen. volgens mij is het verschil dat bij lectuur de tekst spanning beoogt of emotie en verder niets en dat literatuur die spanning en emotie en het verhaal ook in dienst staan van iets anders lectuur zal vast moeilijk schrijven zijn, maar literatuur ook.

Volgens mij is het zo dat als je je meer bezig houd met de zwaardere onderwerpen in het leven, je makkelijker literatuur kan schrijven en wanneer je je bezig houd met de lichte, je beter lectuur kan schrijven.

Elke boerenlul kan literatuur schrijven

Noem een paar van die boerenlullen, a.u.b.

bavarios wil je nou werkelijk beweren dat literatuur niet kan ontroeren. ik denk dat stijl niet moeilijke zinnen is. kijk naar arnon grunberg, reve, hermans, houellebecq, dostojevski tolstoj, literatuur gaat helemaal niet over het ondersneeuwen van een verhaal onder mooie zinnen. volgens mij is het verschil dat bij lectuur de tekst spanning beoogt of emotie en verder niets en dat literatuur die spanning en emotie en het verhaal ook in dienst staan van iets anders lectuur zal vast moeilijk schrijven zijn, maar literatuur ook.

Literatuur kan wel ontroeren, maar dat gebeurt maar zeer zeer zelden. Ik heb vaak het gevoel bij zogenaamd literaire schrijvers dat ze denken: ik schrijf literatuur, dus ik hoef de lezer niet te vermaken. Een totale misvatting en een minachting van de lezer.

Noem een paar van die boerenlullen, a.u.b.

Mezelf. Ik kan makkelijk literatuur schrijven. Is een paar jaar training aan vooraf gegaan, maar als ik wil schud ik de mooie zinnen met diepere lagen zo uit mijn mouw. Desnoods een heel boek. Dat is helemaal geen kunst als je een beetje diepgaand bent, elke dag oefent met schrijven en uiteindelijk je woordenschat uitbreidt. Geef me een onderwerp of een woordje en ik schrijf hier in deze topic tien zinnen literatuur eromheen. Het stelt niets voor. Literatuur valt te leren. Heb je ooit een literaire schrijver gezien die op dezelfde manier praat als dat hij schrijft? Waarschijnlijk niet. En dat komt omdat ze over hun zinnen nadenken en die tot in den treurnis bijslijpen > Valt allemaal te leren. Wat veel moeilijker te leren valt is het triggeren van emoties bij de lezer. Dat is een kunst die handelt over emoties. De meeste literaire schrijvers kunnen het gevoel van een lezer helemaal niet opwekken. Ze zijn dan ook i.m.o helemaal geen schrijvers, maar mooie-woordjes-machines.

Ik kan makkelijk literatuur schrijven. (..) Geef me een onderwerp of een woordje en ik schrijf hier in deze topic tien zinnen literatuur eromheen. Het stelt niets voor.

Dan zeg ik het woord kussen. Maar het mag ook tractor zijn, of pioenroos. Kies maar een woordje uit. Ik ben benieuwd naar je tien zinnen - en realiseer me dat tien zinnen nog geen boek zijn.

Heb je ooit een literaire schrijver gezien die op dezelfde manier praat als dat hij schrijft?

Ik heb nog nooit iemand zien schrijven zoals hij praat.

Wat veel moeilijker te leren valt is het triggeren van emoties bij de lezer.

Je gaat er vanuit dat literatuur dat per definitie niet doet? Waarom is het triggeren van emoties moeilijker te leren dan het bedienen van wat je noemt:

mooie-woordjes-machines.

:?

Waar ik over nadacht: als je eenmaal gewend bent om op die manier de diepte in te gaan, is het dan nog wel mogelijk om een vlotte streekroman te schrijven. Is de neiging om daarin dan ook de diepte in te gaan dan niet veel te groot?

Dat vraag ik me ook af.

En dat zou lectuur schrijven moeilijk kunnen maken voor literatuur schrijvers, zo redeneerde ik.

En andersom.

Je gaat er vanuit dat literatuur dat per definitie niet doet? Waarom is het triggeren van emoties moeilijker te leren dan het bedienen van wat je noemt:

Nou, ik ben niet zo fan van literatuur, vanwege de overdreven mooischrijverij die heel vaak de inhoud ondersneeuwt en veel te weinig de emoties van de lezers prikkelt. Dat is niet altijd zo, maar in teveel literatuur is dat het geval. Ik ben ook niet zo'n groot fan de lectuur vanwege de cliché's. Cliché's doden de emotionele triggering van de lezer. Maar goeie lectuur zonder cliché's, die goed de emoties van de lezers weet te triggeren, sla ik hoger aan dan doodsaaie literatuur. In de grondslag vind ik dat literatuur en lectuur vermengd dienen te worden. Eigenlijk vind ik het een onnodige tweedeling.

Dan zeg ik het woord kussen. Maar het mag ook tractor zijn, of pioenroos. Kies maar een woordje uit. Ik ben benieuwd naar je tien zinnen - en realiseer me dat tien zinnen nog geen boek zijn.

Ik heb alledrie de woorden gebruikt in mijn verhaal. Het is langer dan tien woorden geworden, omdat het anders geen compleet verhaal zou worden.

Titel: Ik was maar een paardenbloem Daar lag ik; tussen het dorre vergeelde gras, op het kleurloze en klankloze boerenveld, gedrenkt in de geur van compost en koeienmest, die tot in de nerven van mijn bladeren was gepenetreerd; tussen de vliegjes, die en masse rond de mesthopen vlogen, en tussen de brandnetels, die hun gekartelde bladeren als de tanden van een zaag tegen mij aan bewogen. Eenzaam en alleen telde ik de dagen af, verwelkend van verdriet, krimpend van de ouderdom. En bij elke grauwe dag die voorbijging, besefte ik steeds meer: ik was maar een paardenbloem. Tegenover me, in de tuin van de boerderij, bloeide mijn ideaalbeeld. Een pioenroos, zo mooi en krachtig, zo zuiver en perfect. Trots stak haar steel in de lucht, onbescheiden toonde ze haar prachtigste kroonbladeren, aan iedereen die het maar wilde zien. Ze wist dat ze bewonderd en aanbeden werd, door elke voorbijganger die een glimp van haar schoonheid opving. Met haar stekelige doornen hield ze haar aanbidders op afstand, alsof ze wilde zeggen dat ze slechts bekeken en bewonderd mocht worden, maar niet beroerd. Elke dag, als het zonlicht over de weide scheen, wierp ze haar schoonheid als een slagschaduw over mijn bladeren. Ik wilde net zo'n mooie rode blos op mijn kelken krijgen als haar. Ik wilde net zo'n voluptueuze coupe krijgen als de mooiste pioenroos in de tuin. Maar helaas: ik was maar een paardenbloem. Donkere wolken pakten zich samen, en lieten hun koude druppels op mijn kelken vallen. Doch, ook deze koude tranen konden mijn brandend verlangen een pioenroos te worden, niet blussen. Zo lag ik een tijdje mijn verdriet te herkauwen, zoals de koeien dat met de grassprieten om me heen deden. Totdat er plots een oordverdovend geluid te horen viel. Geschrokken spande ik mijn steel, en keek over de kruinen van de grassprieten in het diepe. Een roestig metalen monster, groot en hoekig, kwam grommend op me af. En toen ik kon zien wat het precies was, bleek het een tractor te zijn. De klep van de uitlaat klepperde op het dak, en pufte zijn toxische gassen de lucht in. De messcherpe bladen van de ploeg draaiden als een schoepenrad rond, en ik zag de opspattende boerengrond, en het afgesneden gras, dat als kletsend water alle kanten op sprong. O mijn god, wat moest ik doen? Mijn wortels zaten vast in de grond. Nergens kon ik heen. Ik kon alleen maar hopen. Hopen dat de tractorbladen me zouden missen, of dat een windhoos mijn bloemkop zou ontkurken, opdat ik ergens anders neer zou vallen, en opnieuw kon bloeien. En misschien, misschien.....zou ik dan zelfs een pioenroos worden. De tractorbladen kwamen dichterbij. In een ogenblik zouden ze me tot compost vermalen, en mijn nietige leven met een haklsag vernietigen. Ik voelde mijn stamper alle kanten op bibberen. Niet van de windvlaag die zo nu en dan voorbij kwam, maar van de angst die door mijn stengel gierde. Ik sloeg mijn kelken voor mijn kop, en kon alleen maar hopen op een snelle pijnlijke dood. En toen, toen ik dacht dat alles verloren was, hoorde ik niets meer. Ik sloeg mijn ogen langzaam open. De tractor was stilgevallen. Voor me lagen plots twee dikke tractorbanden, en een grote bumper. Ik hoorde het portier opengaan, en een ogenblik later zag ik twee klompen en twee benen uitstappen. De boerenklompen zoefden langs mijn bloemkransen, en ik ontsnapte opnieuw aan een vroegtijdig einde. Ik draaide me om, en zag dat de man naar zijn tuin toeliep. Daar zwaaide een vrouw hem uitbundig toe. Hij greep haar in zijn armen, draaide haar een klokslag rond, en bracht zijn lippen tot de hare. Het duurde niet meer dan een hartklopping voordat hun lippen op elkaar lagen, en ze heftig begonnen te kussen. ''Welkom thuis lieve schat'' zei hij. Hij liet haar los, en wreef liefkozend over haar rug. Ze liet haar hoofd op zijn schouder rusten, waarna ze samen naar de pioenroos keken. ''Wat een prachtige bloem'' zei ze. Hij beaamde haar woorden door te knikken, en liep naar de pioenroos toe. Eventjes leek het alsof hij de bloem alleen maar wilde ruiken. Maar toen hij met zijn potige kluiven de stengel vastgreep, vreesde ik het ergste. Hij knakte de hals van de pioenroos dubbel, en onthoofde in één klap de mooiste roos die ik ooit had gezien. De mooiste pioenroos van de tuin. ''Alsjeblieft schat, voor jou''.

Ik had geen tijd om de tekst tot in de perfectie te herschrijven, want dat duurt veel te lang. maar swah. Het is geen pure literatuur. Dat kan ik wel schrijven, maar ik combineer liever lectuur met literatuur.

Tof dat je de hele moeite genomen hebt om dit verhaal te schrijven, met gebruikmaking van zelfs alle drie de aangereikte woorden. :thumbsup: Je hebt het beeld en de verhaallijn consistent vastgehouden. Of het literatuur dan wel lectuur is, of een mengvorm - ik weet niet. Ik vind het een leuk verhaal, echter net geen allegorie, net geen werkelijke personificatie. Het komt nog het dichtst bij een sprookje, en een sprookje hoort bij literatuur. Stilistisch valt er het een en ander over te zeggen, maar dat doe ik niet, want ik vind het nogmaals heel tof / sportief dat je de uitdaging bent aangegaan - en voor commentaar schreef je het niet.

Wat is literatuur? Er is één boek dat ik letterlijk in één keer heb uitgelezen: Supertex van Leon de winter. Dat is literatuur. En daar kan blijkbaar geen lectuur tegenop. Binnen het genre van de verbeeldingsliteratuur vind ik De Engelenmaker van Stefan Brijs uittorenen boven de rest, een boek dat ik graag herlees. Maar dat is ook literatuur, ondanks het spannende (sciencefiction) verhaal. Waarom is zijn die boeken literatuur ondanks het feit dat het gewoon een bijster spannend verhaal is, vlot geschreven en zonder gebrabbel van moeilijke woorden? Omdat ze een paar lagen hebben. Je kunt het verhaal de ene keer op de ene manier lezen, de andere keer op een andere manier. Je kunt het als spannende avonturen verhalen lezen, maar ook als verhalen met een boodschap. Je kunt door het boek heenrazen, maar je kunt ook iedere zin op zich proeven, de dubbelzinnigheden zien, de spiegelingen, de gebalanceerde woordkeus. Wanneer je meer over bepaalde onderwerpen weet, zie je hoe bepaalde thema's in het verhaal zijn verweven en samen de plot versterken. Hoe meer je het boek gaat analyseren, hoe complexer het wordt, maar daarbij verliest het niet aan duidelijkheid, zoals een diamant facet geslepen kan worden om de schoonheid en dus de essentie ervan beter naar voren te kunnen brengen. Al kun je er zoals gezegd ook van deze literatuur genieten zonder dat te doen. Die leeservaring heb ik met veel (niet alle) boeken uit de Nederlandse canon. Dat ontbreekt allemaal in het stuk hierboven, waarvan ik toch sterk de indruk heb dat het in de boeketreeks niet zou misstaan.

Dat ontbreekt allemaal in het stuk hierboven, waarvan ik toch sterk de indruk heb dat het in de boeketreeks niet zou misstaan.

Nou, het gaat over een paardenbloem en een pioenroos, maar dat is nog geen boeket. :D Nee hoor, het verhaaltje van Bavarios heeft helemaal niets met de Boeketreeks van doen.

Combinatie lectuur literatuur? Ik zie op grond van het korte stuk dat ik lees één grote metafoor. En terzelfdertijd is het een soort sprookje: de paardenbloem versus pioenroos, even tussendoor want waarschijnlijk, ik gis, loopt de grote actie bij de mensen en niet bij de paardenbloem. Daar is al twijfel. Voor mensen die een tuin hebben is dit amateuristisch; want een paardenbloemplant met die 'zeggingskracht' heeft slechts één wortel. Een diepe. Heb jij ooit een stamper gezien in een paardenbloem? De vergelijking tussen een paardenbloem en een pioenroos is een beetje ongelukkig. Ken je het karakter van de paardenbloem? Die trekt zich geen kl... aan van wat er naast zich groeit. Je weet toch hoe het zaad zich verspreidt? Die paardenbloem is een levensgenieter, een opportunist, eentje die een hele tijd kan doen alsof die er niet is en dan plots opduikt in miniatuur. Ik kan het karakter van de paardenbloem helemaal niet rijmen met 'ik ben helaas maar een paardenbloem'. Die gaat een pioenroos gebruiken als schaduw wanneer het effekens te heet wordt. Meer niet. Opkijken naar een pioenroos? Een pissebloemplant zal een pioenroosplant gebruiken als bescherming. Als je in de 'psyche van de paardenbloem wilt duiken, die zal dus heel blij zijn dat de pioenroos geplukt wordt, want als de paardenbloem geplukt wordt, verwelkt die meteen. Ik zie al een heel andere plot. Metafoor of inleiding tot van 'paardenbloem versus pioenroos' is niet geslaagd. Pure lectuur. Innoverende literatuur zou bv kunnen zijn dat een geplukte bloem de dood tegemoet gaat en eventueel diegene die het ontvangt. Het is nu toch wel 2011, dacht ik. Wie wilt er nu nog stervende bloemen? Een ruiker bloemen is soms als een belediging, een schaar nemen , die plastic verwijderen, het doodsproces van dag tot dag aanschouwen en wanneer alles dood is, dan nog de moeite doen om alles in stukjes te snijden voor de composthoop met de gedachte dat als de bloemstengel niet geknipt was, bijen en hommels hun gang hadden kunnen gaan en het zaad (whatever) had kunnen losbarsten (dat is pas actie) Waar zit je literatuur eigenlijk? In de metafoor alleen? Die niet klopt voor lezers die een tuintje hebben. Heel verwarrend. Ik begrijp wel wat je wilt zeggen maar dit kort stukje is, zoals je zelf aangeeft, heel vlug geschreven, en ik begrijp helemaal niet vanwege de 'kortheid' waar het eigenlijk omgaat. Is de paardenbloem HP? In dit stukje lijkt het wel zo. Vanzelf ga ik dus zoeken naar de meest getormenteerde paardenbloemplant in mijn tuin, maar... die zijn er niet. Ik grijp hier en daar in en dan belanden ze op de composthoop waar ze mits veel doorzettingsvermogen (die ze absoluut hebben) en regelmatige regenbuien een clandestien leven leiden. Het zijn mijn 'onderduikertjes'. Sorry, Bavarios, maar ik lees geen literatuur gehalte. Alleen maar snel geschreven lectuur. Ik zeg dit met opzet zo cru opdat je menige nutteloze haltes in je schrijven zou kunnen overslaan en geen tijd meer verspilt maar met rasse schreden vooruit gaat, want je wilt wel iets, maar wat? Eén of ander personage in één of ander boek zei: "als je wilt schrijven, schrijf dan over iets wat je door en door kent.' Ergens in je schrijven zit iets dat je over het hoofd ziet. dat vraagt om jouw aandacht. Is het gebruik van metaforen jouw stokpaard? Daar is niets mis mee. Als het dat is (eigenlijk kan ik dat niet beoordelen), ga daar dan dieper op in en 'tune' het tot in de perfectie. EMOTIES : dat is momenteel wel je stokpaard. Doe er iets mee en laat je door niemand afleiden om het te kalmeren of wat dan ook. Als je op die golflengte, op die 'tune' zit, haal er dan het onderste van de kan uit, excelleer erin, buit het uit, verkracht het als het moet, en leer dit ding kennen van hier tot ginder en van hoog tot laag tot je komt tot het 'originele'. En verlaag je niet tot de bedelstand wat iedereen ook zegt over de paardenbloem en de pioenroos en over metafoor. Door blijven schrijven.

:? Mijn vraagteken slaat op post44. Jullie zijn ook zo snel.

En verlaag je niet tot de bedelstand wat iedereen ook zegt over de paardenbloem en de pioenroos en over metafoor. Door blijven schrijven.

Zo is het. Want een pioenroos heeft bij mijn weten ook geen stekels, en de paardenbloem hoopt natuurlijk niet op een snel, pijnlijk einde. Het gaat er hier niet om dat het verhaal van Bavarios ontleed wordt. Daar is Proeflezen voor. Het ging om iets anders. Zie # 33, # 36, # 37, # 38. En het is te prijzen dat hij op zijn eigen uitdaging is ingegaan.

Combinatie lectuur literatuur? Ik zie op grond van het korte stuk dat ik lees één grote metafoor. En terzelfdertijd is het een soort sprookje: de paardenbloem versus pioenroos, even tussendoor want waarschijnlijk, ik gis, loopt de grote actie bij de mensen en niet bij de paardenbloem. Daar is al twijfel. Voor mensen die een tuin hebben is dit amateuristisch; want een paardenbloemplant met die 'zeggingskracht' heeft slechts één wortel. Een diepe. Heb jij ooit een stamper gezien in een paardenbloem? De vergelijking tussen een paardenbloem en een pioenroos is een beetje ongelukkig. Ken je het karakter van de paardenbloem? Die trekt zich geen kl... aan van wat er naast zich groeit. Je weet toch hoe het zaad zich verspreidt? Die paardenbloem is een levensgenieter, een opportunist, eentje die een hele tijd kan doen alsof die er niet is en dan plots opduikt in miniatuur. Ik kan het karakter van de paardenbloem helemaal niet rijmen met 'ik ben helaas maar een paardenbloem'. Die gaat een pioenroos gebruiken als schaduw wanneer het effekens te heet wordt. Meer niet. Opkijken naar een pioenroos? Een pissebloemplant zal een pioenroosplant gebruiken als bescherming. Als je in de 'psyche van de paardenbloem wilt duiken, die zal dus heel blij zijn dat de pioenroos geplukt wordt, want als de paardenbloem geplukt wordt, verwelkt die meteen. Ik zie al een heel andere plot. Metafoor of inleiding tot van 'paardenbloem versus pioenroos' is niet geslaagd. Pure lectuur. Innoverende literatuur zou bv kunnen zijn dat een geplukte bloem de dood tegemoet gaat en eventueel diegene die het ontvangt. Het is nu toch wel 2011, dacht ik. Wie wilt er nu nog stervende bloemen? Een ruiker bloemen is soms als een belediging, een schaar nemen , die plastic verwijderen, het doodsproces van dag tot dag aanschouwen en wanneer alles dood is, dan nog de moeite doen om alles in stukjes te snijden voor de composthoop met de gedachte dat als de bloemstengel niet geknipt was, bijen en hommels hun gang hadden kunnen gaan en het zaad (whatever) had kunnen losbarsten (dat is pas actie) Waar zit je literatuur eigenlijk? In de metafoor alleen? Die niet klopt voor lezers die een tuintje hebben. Heel verwarrend. Ik begrijp wel wat je wilt zeggen maar dit kort stukje is, zoals je zelf aangeeft, heel vlug geschreven, en ik begrijp helemaal niet vanwege de 'kortheid' waar het eigenlijk omgaat. Is de paardenbloem HP? In dit stukje lijkt het wel zo. Vanzelf ga ik dus zoeken naar de meest getormenteerde paardenbloemplant in mijn tuin, maar... die zijn er niet. Ik grijp hier en daar in en dan belanden ze op de composthoop waar ze mits veel doorzettingsvermogen (die ze absoluut hebben) en regelmatige regenbuien een clandestien leven leiden. Het zijn mijn 'onderduikertjes'. Sorry, Bavarios, maar ik lees geen literatuur gehalte. Alleen maar snel geschreven lectuur. Ik zeg dit met opzet zo cru opdat je menige nutteloze haltes in je schrijven zou kunnen overslaan en geen tijd meer verspilt maar met rasse schreden vooruit gaat, want je wilt wel iets, maar wat? Eén of ander personage in één of ander boek zei: "als je wilt schrijven, schrijf dan over iets wat je door en door kent.' Ergens in je schrijven zit iets dat je over het hoofd ziet. dat vraagt om jouw aandacht. Is het gebruik van metaforen jouw stokpaard? Daar is niets mis mee. Als het dat is (eigenlijk kan ik dat niet beoordelen), ga daar dan dieper op in en 'tune' het tot in de perfectie.

Ach...het gaat niet zozeer om de specifieke feitelijke kennis. Ik schreef dit in een half uurtje. Natuurlijk, als je je gaat storen aan de feitelijkheden verliest het verhaal zijn kracht. Doch, je hebt het verhaal niet helemaal goed gelezen, want de paardenbloem zat op een weiland, tussen de boerendrek. en de roos in de tuin van de boerderij. en als je het over feiten hebt, moet je zelf ook de feiten kennen: natuurlijk heeft een paardenbloem een stamper. zoals elke bloem. Het gaat om de prikkeling van de vier basisemoties, zoals ik dat al had gezegd in een vorige topic die ik op dit forum heb geopend. In die zin zou je het kunnen vergelijken met een boeketreeks, maar daarvoor is het niet cliché genoeg, en is het niet standaard genoeg geschreven. Men zou zich trouwens eens moeten verdiepen in boeketreeksen, om te begrijpen hoe je de emoties van een lezer kunt triggeren. En er zit inderdaad een fout in, in het niet consistent doortrekken van de metafoor.Al zou je het met een doortrekking kunnen opvatten als een twist. Ik zou het trouwens knap vinden als iemand in een verhaal van 30 regels vier diepe lagen kan verweven. Met andere woorden; het is vrij onzinnig om een boek van leon de winter te gaan vergelijken met een verhaal van 20 regels. Maar goed. Waar het om gaat is dat ik weinig van doen heb met blablabla literatuur. Waar smitalniz mee pronkt, met hoogdravende literatuur, dat vind ik allemaal lachwekkende onzin. Een paar jaar training en iedereen kan literatuur schrijven.

EMOTIES : dat is momenteel wel je stokpaard. Doe er iets mee en laat je door niemand afleiden om het te kalmeren of wat dan ook. Als je op die golflengte, op die 'tune' zit, haal er dan het onderste van de kan uit, excelleer erin, buit het uit, verkracht het als het moet, en leer dit ding kennen van hier tot ginder en van hoog tot laag tot je komt tot het 'originele'. En verlaag je niet tot de bedelstand wat iedereen ook zegt over de paardenbloem en de pioenroos en over metafoor. Door blijven schrijven.

Dit. De rest van je betoog, waar ik niet op ingegaan ben, vind ik trouwens wazige onbegrijpelijke babla waar weinig chocola van te maken valt.

Tof dat je de hele moeite genomen hebt om dit verhaal te schrijven, met gebruikmaking van zelfs alle drie de aangereikte woorden. :thumbsup: Je hebt het beeld en de verhaallijn consistent vastgehouden. Of het literatuur dan wel lectuur is, of een mengvorm - ik weet niet. Ik vind het een leuk verhaal, echter net geen allegorie, net geen werkelijke personificatie. Het komt nog het dichtst bij een sprookje, en een sprookje hoort bij literatuur. Stilistisch valt er het een en ander over te zeggen, maar dat doe ik niet, want ik vind het nogmaals heel tof / sportief dat je de uitdaging bent aangegaan - en voor commentaar schreef je het niet.

Tot uw dienst ;) Thnx voor het commentaar.

. Dat ontbreekt allemaal in het stuk hierboven, waarvan ik toch sterk de indruk heb dat het in de boeketreeks niet zou misstaan.

Ik werp je de handschoen op. Ik hou wel van een beetje competitie. Gebruik de drie woorden van thérèse, maak er een kort verhaaltje van, met vier diepe lagen.

Ik zou het trouwens knap vinden als iemand in een verhaal van 30 regels vier diepe lagen kan verweven. Met andere woorden; het is vrij onzinnig om een boek van leon de winter te gaan vergelijken met een verhaal van 20 regels.

Het kan. Er zijn er die het doen. Zeldzaam, maar het kan. Maar ik dacht dat we het hier over het verschil tussen literatuur en lectuur hadden, en niet over het verschil tussen lange en korte verhalen.

Maar goed. Waar het om gaat is dat ik weinig van doen heb met blablabla literatuur. Waar smitalniz mee pronkt, met hoogdravende literatuur, dat vind ik allemaal lachwekkende onzin. Een paar jaar training en iedereen kan literatuur schrijven.

Ik zie niet in wat er hoogdravend is aan mijn voorbeelden, baviaan. Of blabla. Of dat ik ermee pronk. Het zijn stuk voor stuk puike avonturenboeken die lekker weglezen, maar blijkbaar is er iets mee waardoor het literatuur wordt genoemd en als zodanig ook erkend wordt door prestigieuze prijzen te winnen (er is ook genoeg literatuur die literatuur heet bij gebrek aan een andere naam, maar op geen enkele manier diepgang biedt, inderdaad, die drab kan iedereen leren schrijven). Die handschoen kun je houden, ik heb wel wat beters te doen. Want een kort verhaaltje schrijven met enige diepgang, met lagen etc. dat is iets waar een schrijver over het algemeen maanden mee bezig is. Daarnaast: ik geloof niet in "lopende band verhalen", voor een echt verhaal moet je een vonk inspiratie hebben, een innerlijke gedrevenheid om het te schrijven, de wil om een bepaalde expressie in de schoonheid van tekst om te zetten. Doe je dat niet, dan krijg je inderdaad blabla-literatuur zonder enige diepgang, zoals iedereen die effe op het beeldscherp kan pleuren. Lezers merken het verschil heus wel - behalve als hun emoties worden aangesproken, want dan vinden ze zelfs de meest wanstaltige teksten nog "mooi". Zie Kluun.

Beste schlimazlnik en bavarois: ik kan er ondertussen geen touw meer aan vastknopen. Waar hebben we het nu over? Drab die literatuur heet? Lachwekkende onzin? Ik wil hier niet als een frik optreden, maar gaan jullie eerst maar eens wat echt mooie Nederlandse literatuur lezen en kom dan weer even terug. Ik kan me absoluut niet in dit soort kwalificaties herkennen en ik vind ook niet dat het ook nog maar iets bijdraagt aan de discussie. Misschien even samen gaan mailen? Het komt ook allemaal wat prettiger over als jullie elkaar bij de correcte naam aanspreken en niet zo neerbuigend doen naar elkaar en naar de Nederlandse literatuur/lectuur in het algemeen. Pak eens een Wolkers uit de kast, een Couperus, een Edwin Mortier, Tessa de Loo en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat is bepaald geen literatuur die iedereen kan schrijven. Integendeel zou ik zeggen.

Wat een gel*l. Ik schrijf lectuur, heb nooit gezegd dat ik literatuur schrijf. Ik lees veel meer lectuur dan literatuur. Ik moet maar twee dingen; naar de wc en doodgaan. Lectuur is niet ondergeschikt aan literatuur (of andersom), ze staan beiden in de boekenkast, maar op andere planken. Je kunt hoogstens een boom opzetten waarom er geen prijzen gegeven worden voor de beste chicklit en de beste streek/familieroman. Ik weet niet of het publiek en de schrijvers daarop zitten te wachten.

eh Jommeke, reageer je nu op mij? Ik vind dat de grens tussen literatuur en lectuur heel lastig te trekken is, er is een groot grijs gebied waarvan je het niet zeker kunt zeggen. Maar ik vind ook dat je een boek moet beoordelen/recenseren op wat het is. Dus als recensent moet je geen luchtige chicklit afkraken omdat je het leest alsof het literatuur zou zijn. Want dat is het niet en het is ook nooit zo bedoeld. Bij boeken die in het grijze gebied zitten, bijvoorbeeld Herman Koch en veel literaire thrillers is de scheidslijn wat lastiger te trekken. En de vraag is ook of je daar zo moeilijk over zou moeten doen.

eh Jommeke, reageer je nu op mij?

Nee, op het hele draadje. :angry: Let maar niet op mij.

Ik snap je :angry: best, Jommeke. Dat gevoel krijg ik er ook een beetje bij. En eigenlijk ook dit :( . Misschien dat we weer een beetje :ontopic: gaan en weer constructief kunnen discussiëren over dit onderwerp. :thumbsup:

Want: 'Een lectuurschrijver kan wel literatuur schrijven, maar een literatuur schrijver geen lectuur.' Het grote grijze schemer gebied ... dat noemen we dan maar eventjes grijs.

Misschien erg domme vraag, (ik hou me niet zo bezig met het verschil tussen lectuur en literatuur): Is het mogelijk om lectuur en literatuur in een en hetzelfde boek te verweven, zoals je er ook poezie in kunt plaatsen?

Het kan. Er zijn er die het doen. Zeldzaam, maar het kan. Maar ik dacht dat we het hier over het verschil tussen literatuur en lectuur hadden, en niet over het verschil tussen lange en korte verhalen.

Ja. Als je het over vermoeiende literatuur hebt waar niet doorheen te worstelen valt. Maar dat is helemaal niet nodig. Triggeren van emoties en een licht onderliggend thema is genoeg. Alles wat meer is, is overbodig. Daarnaast: er heeft nog nooit een Nederlandse schrijver iets toegevoegd aan de filosofie. Zou Leon de Winter dat wel hebben gedaan met z'n 4 lagen, dan zou hij instantly in het rijtje camus, sartre etc. zijn toegevoegd. Over 4 diepe lagen spreken en dit linken aan de Nederlandse literatuur is dan ook volstrekt ongeloofwaardig. Nederland is geen filosofisch land, en herbergt geen filosofen.

Ik zie niet in wat er hoogdravend is aan mijn voorbeelden, baviaan. Of blabla. Of dat ik ermee pronk. Het zijn stuk voor stuk puike avonturenboeken die lekker weglezen, maar blijkbaar is er iets mee waardoor het literatuur wordt genoemd en als zodanig ook erkend wordt door prestigieuze prijzen te winnen (er is ook genoeg literatuur die literatuur heet bij gebrek aan een andere naam, maar op geen enkele manier diepgang biedt, inderdaad, die drab kan iedereen leren schrijven). Die handschoen kun je houden, ik heb wel wat beters te doen. Want een kort verhaaltje schrijven met enige diepgang, met lagen etc. dat is iets waar een schrijver over het algemeen maanden mee bezig is.

Een kort verhaaltje van 30 regels waar je maanden mee bezig bent....?

Daarnaast: ik geloof niet in "lopende band verhalen", voor een echt verhaal moet je een vonk inspiratie hebben, een innerlijke gedrevenheid om het te schrijven, de wil om een bepaalde expressie in de schoonheid van tekst om te zetten. Doe je dat niet, dan krijg je inderdaad blabla-literatuur zonder enige diepgang, zoals iedereen die effe op het beeldscherp kan pleuren.

Een echte schrijver kan alles schrijven en vindt overal inspiratie. Je tikt hier in dit forum iedereen op z'n vingers, hebt een attitude waarbij je alles beter denkt te weten (ik ook trouwens, is verder geen probleem, houdt de discussie scherp), krabbelt commentaar van een kilometer neer, maar een verhaal van 30 regels is teveel gevraagd? Kom, kom. Maar goed, als je het niet wilt dan moet je het niet doen.

Lezers merken het verschil heus wel - behalve als hun emoties worden aangesproken, want dan vinden ze zelfs de meest wanstaltige teksten nog "mooi". Zie Kluun.

Iemand die zo badinerend doet over emoties mist de gehele essentie van boeken i.m.o. Mist ook de essentie als het om mensen gaat, want de mens is emotie. Misschien dat je een rationele robot zonder gevoel zou triggeren als je jouw visie op schrijven in een stuk tekst vertaalt, maar een mens niet. We leven in de 21ste eeuw. Hoogdravende literatuur is wat mij betreft iets voor een zichzelf in stand houdende elite in een maatschappij die in rap tempo vervlakt. Hoogdravende literatuur is iets van de 20ste eeuw. Het is passé wat mij betreft. Men moet evolueren.

Want: 'Een lectuurschrijver kan wel literatuur schrijven, maar een literatuur schrijver geen lectuur.' Het grote grijze schemer gebied ... dat noemen we dan maar eventjes grijs.

Misschien erg domme vraag, (ik hou me niet zo bezig met het verschil tussen lectuur en literatuur): Is het mogelijk om lectuur en literatuur in een en hetzelfde boek te verweven, zoals je er ook poezie in kunt plaatsen?

Dat is juist een hele goede vraag. In principe is deze hele discussie een kunstmatige. Net zoals het onderscheid tussen lectuur en literatuur een kunstmatige is. Waarom zou iets óf lectuur óf literatuur moeten zijn. Dat hoeft helemaal niet. Lectuur (vermaak) kan prima samengaan met literatuur (diepere laag + mooie zinnen).