IK vroeg me net af waar je bleef Bavarios! Bedankt en hieronder nog iets; Er is een interessant interview te vinden op internet met Harry Mullisch. http://www.literatuurplein.nl/persdetail.jsp?pers… Hierin praat hij over zijn schrijfproces van Twee Vrouwen en schrijven algemeen. Belangrijkste opmerking die hij is maakt is dat hij niet de baas wil zijn over het schrijfproces. Voor hem is schrijven een dialoog tussen hem en boek. "Net als ik het boek Twee Vrouwen schrijft, schrijft het boek Twee Vrouwen mij", zegt hij. Dat zijn karakter dan gaat trouwen ipv onder een tram komt, zoals hij wilde, neemt hij voor lief. (hilarisch!) Met andere woorden; perfect voorbeeld van hoe je je kan laten leiden door je creatieve proces ipv afgeleid te worden met vragen als; Is deze scene droevig genoeg of grappig genoeg? Is deze scene "literatuurgewijs" wel toepasselijk in verhaal? Of is het te veel "lectuur"? De scene is er gewoon omdat ze opdook en vaker wel dan niet relevant. Het is aan de schrijver om deze scene in zijn eigen stijl te verwoorden. Geen enkele scene past niet of nooit in een verhaal. Het onverwachte is juist beter. Sommige mensen zouden dit omschrijven als neerklakken. Ik vind het meer een vorm van goed toegepast brainstormen.

IK vroeg me net af waar je bleef Bavarios! Bedankt en hieronder nog iets; Er is een interessant interview te vinden op internet met Harry Mullisch. http://www.literatuurplein.nl/persdetail.jsp?pers… Hierin praat hij over zijn schrijfproces van Twee Vrouwen en schrijven algemeen. Belangrijkste opmerking die hij is maakt is dat hij niet de baas wil zijn over het schrijfproces. Voor hem is schrijven een dialoog tussen hem en boek. "Net als ik het boek Twee Vrouwen schrijft, schrijft het boek Twee Vrouwen mij", zegt hij. Dat zijn karakter dan gaat trouwen ipv onder een tram komt, zoals hij wilde, neemt hij voor lief. (hilarisch!) Met andere woorden; perfect voorbeeld van hoe je je kan laten leiden door je creatieve proces ipv afgeleid te worden met vragen als; Is deze scene droevig genoeg of grappig genoeg? Is deze scene "literatuurgewijs" wel toepasselijk in verhaal? Of is het te veel "lectuur"? De scene is er gewoon omdat ze opdook en vaker wel dan niet relevant. Het is aan de schrijver om deze scene in zijn eigen stijl te verwoorden. Geen enkele scene past niet of nooit in een verhaal. Het onverwachte is juist beter. Sommige mensen zouden dit omschrijven als neerklakken. Ik vind het meer een vorm van goed toegepast brainstormen.

Mulisch is een schrijver van de oude stempel. In een tijd waar ze nog niets op hadden met het publiek, en waarbij de elite ver af stond van de burgers, en dus ook de lezers. Zijn ideeën moeten in die context worden gezien, maar zouden in deze moderne samenleving niet klakkeloos moeten worden overgenomen. Overigens is het een heerlijk cultinterview. Een oude grijsaard met een opvallend intellectueel kapsel in een oubollige ruimte, met talloze encyclopedieën en eeuwenoude boeken. Heerlijk cult.

Door ze meer visueel materiaal te bieden gaan die echt niet meer lezen. Sterker nog, een deel van de lezers zal afhaken en ook met het visuele/multimedia spektakel genoegen nemen. Daar hoef je tenminste niet voor te kunnen denken, of creatief te zijn.

Dat weet je niet. En dat weet ik ook niet.

Dat weet ik wel zeker, omdat het gewoon een feit is. Omdat die ontwikkeling al tientallen jaren aan de gang is. Lezers kijken misschien nog naar de film van het boek, maar kijkers van de film zullen minder geneigd zijn het boek op te pakken. Geef mensen de keuze tussen de film en het boek, dan zullen ze al snel de film kijken: dat kost in ieder geval uren minder tijd, en je kunt tegelijkertijd nog andere dingen doen (lezen kost meer concentratie). Boeken die niemand leest worden nu "verstript" of verfilmd, en waarom zou je het boek nog lezen als je de strip of de film kent? "Ontlezing" is niet voor niets een item sinds de TV in de huiskamers is gekomen.

Door ze meer visueel materiaal te bieden gaan die echt niet meer lezen. Sterker nog, een deel van de lezers zal afhaken en ook met het visuele/multimedia spektakel genoegen nemen. Daar hoef je tenminste niet voor te kunnen denken, of creatief te zijn.

Dat weet je niet. En dat weet ik ook niet.

Dat weet ik wel zeker, omdat het gewoon een feit is. Omdat die ontwikkeling al tientallen jaren aan de gang is. Lezers kijken misschien nog naar de film van het boek, maar kijkers van de film zullen minder geneigd zijn het boek op te pakken. Geef mensen de keuze tussen de film en het boek, dan zullen ze al snel de film kijken: dat kost in ieder geval uren minder tijd, en je kunt tegelijkertijd nog andere dingen doen (lezen kost meer concentratie). Boeken die niemand leest worden nu "verstript" of verfilmd, en waarom zou je het boek nog lezen als je de strip of de film kent? "Ontlezing" is niet voor niets een item sinds de TV in de huiskamers is gekomen.

Nee nee, hier gaat het helemaal niet om. Het gaat om de mogelijke versmelting van boeken en film. Dus naast de film en het boek. Het gaat om het aanbieden van iets extra's aan de lezer, naast de bestaande opties. het gaat om de samensmelting van dingen. Bij pottermore linken ze nu bijvoorbeeld audio, e-boek en internet pagina. Ik zou het in ieder geval wél kopen, een boek waarbij je ook per hoofdstuk een scène van de verfilming ervan kunt bekijken. Het lijkt me juist ontzettend leuk.