Wordt lectuur geschreven met het doel te vermaken? Niet uitsluitend. Lectuur kan informeren, ondersteunen, troosten, een hulp zijn bij taalontwikkeling en nog zoveel meer. Wordt literatuur dan geschreven met het doel anderen te vervelen? Nee, natuurlijk niet!

Maar literatuur kan ook informeren, ondersteunen, troosten, een hulp zijn bij taalontwikkeling en nog zo veel meer. Wat ik me afvraag is of er wel een antwoord bestaat op de algemene vraag in dit topic? Elk boek is tenslotte weer anders.

De oorspronkelijke vraag was: is lectuur schrijven moeilijker dan literatuur schrijven? Mijn antwoord is: inderdaad, lectuur schrijven is moeilijker, net zoals sonnetten schrijven moeilijker is dan vrije verzen schrijven. De bij lectuur vereiste strakke structuur beperkt je in je mogelijkheden en maakt het schrijven moeilijker. Een verwante vraag is: kunnen literatuur en lectuur samengaan? En die vraag valt dan weer uiteen in twee vragen: 1. Kan eenzelfde schrijver zowel literatuur als lectuur schrijven? 2. Kan hetzelfde werk zowel lectuur als literatuur zijn? Ik beantwoord beide vragen met 'ja'. Lectuur schrijven is, net als literatuur schrijven, een vaardigheid. Waarom zou dezelfde persoon niet allebei de vaardigheden onder de knie kunnen krijgen? Wat de tweede vraag betreft: waarom zou dat niet kunnen? Je moet er wel een schrijver voor zijn die beide vaardigheden beheerst. De lectuurliefhebber kan dan genieten van de verhaallaag, met een goed doortimmerd plot etc. De literatuurliefhebber kan, behalve van de plot, ook nog genieten van de prachtige taal, de symboliek etc. Ik zie helemaal niet waarom dat niet zou kunnen.

Het gaat voor mij niet samen: je noemt iets appel of peer. Iets kan niet tegelijkertijd koud en warm zijn. Het is geen glijdende schaal.

Er zijn ook appelperen http://nl.wikipedia.org/wiki/Nashi-peer en een koortslijder voelt warm aan, terwijl hij rilt van de kou. Ik denk dat Tantebetje het heel goed verwoordt.

Nee, Schli, dat ben ik echt niet met je eens. Je kunt niet zo'n strenge scheiding aanbrengen tussen lectuur en literatuur. Zoals eerder gezegd: er is sprake van een groot grijs gebied waarin schrijvers uit beide 'kampen' van elkaar lenen, waardoor het resultaat literatuur met lectuur-elementen wordt of andersom. Jij gaat vooral uit van de twee uitersten: Suzanne Vermeer aan de ene kant en Erwin Mortier aan de andere. Dat zijn inderdaad appels en peren. Maar voor Koch bijvoorbeeld geldt dat totaal niet.

Eens met Tante Betje, ik ga ook voor een appelpeergebied.

Wat Schlimazlnik zegt. Als jij het een kernpunt vindt, dan hoort het hier. Je mag er ook een nieuw topic van maken, als het hangijzer je te heet is. ver·maak het; o -maken genoegen, plezier (van Dale) Ik vind dat lectuur net zo vermakelijk kan zijn als literatuur, net zo goed als ik boeken uit beide categorieen oeverloos saai kan vinden. Dus vind ik niet dat het een steekhoudend criteria is om de verschillen mee aan te duiden. Dat wat valt onder vermaak is een persoonlijke zaak. Rijdt je graag auto? Dan is dat vermaak. Ik heb er een hekel aan, niet vermakelijk dus. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat jij ook een hekel aan autorijden moet hebben. Wordt lectuur geschreven met het doel te vermaken? Niet uitsluitend. Lectuur kan informeren, ondersteunen, troosten, een hulp zijn bij taalontwikkeling en nog zoveel meer. Wordt literatuur dan geschreven met het doel anderen te vervelen? Nee, natuurlijk niet!

Mijn punt was meer: je kunt toch niet zomaar vermaak als iets persoonlijks beschouwen als je in al je teksten van algemene definities bent uitgegaan? Maarja swah, maakt niet uit. Voor de rest heeft tantebetje het heel juist verwoord. De discussie literatuur - lectuur lijkt ook een typisch Nederlandse te zijn. In het buitenland leeft zulk hokjesdenken veel minder. Er is geen enkel intern criterium om lectuur en literatuur per definitie van elkaar te moeten scheiden. Het is hetzelfde als zeggen dat een film niet vermakelijk en diepgaand kan zijn. Totale onzin dus. Een boek kan diepgaand, goed geschreven en entertainend zijn. En dan heb je het dus over een combinatie van lectuur en literatuur, zoals er al zeer veel boeken geschreven zijn die daar een combinatie van zijn.

De discussie literatuur - lectuur lijkt ook een typisch Nederlandse te zijn. In het buitenland leeft zulk hokjesdenken veel minder.

Over welk buitenland heb je het nu? Ik meen dat er in Engeland net een heftige discussie is losgebarsten over wat mensen nu echt lezen en in hoeverre dat literatuur is of juist niet. Zie de openingspost van dit draadje.

De discussie literatuur - lectuur lijkt ook een typisch Nederlandse te zijn. In het buitenland leeft zulk hokjesdenken veel minder.

Over welk buitenland heb je het nu? Ik meen dat er in Engeland net een heftige discussie is losgebarsten over wat mensen nu echt lezen en in hoeverre dat literatuur is of juist niet. Zie de openingspost van dit draadje.

Nergens is de obsessie met het verschil lectuur en literatuur zo groot als in Nederland. De primaire taak van een schrijver is gewoon een goed boek te schrijven, en niet meer dan dat. In tweede instantie kun je dan praten over literatuur of lectuur, maar dat is allemaal bijzaak. In deze topic genoemde boeken als alice in wonderland, gullivers reizen, het proces, en noem maar op, zijn echt nooit en te nimmer geschreven met als doel om literatuur te maken, maar gewoon om een goed boek te schrijven. Een boek dat met de bedoeling geschreven is literatuur te zijn, daar prik je doorheen, daarvan voel je aan dat de schrijver erbij wilt horen. Van dat soort boeken zijn er veel en veel teveel.

Hoe diep is diepgaand?

Het doel van lectuur is niet om een goede tekst te schrijven, maar om een goed verkopend boek te schrijven. Dat is een wezenlijk verschil. En kom dan niet aan dat goede teksten vanzelf goed verkopen, want dat is niet zo. En kom ook niet aan met het argument dat goed verkopend per definitie een goed boek is, want dat is ook niet zo. Een tekst die, gemeten naar literaire criteria, goed is, is iets anders dan goed gemeten naar verkoopcijfers. Het kàn in theorie samenvallen, maar dan zul je van de intentie van de schrijver uit moeten gaan. Ik denk niet dat er veel literaire schrijvers zijn die zeggen "Ach, ik had eigenlijk iets literairs willen schrijven (met erkenning van recensenten en vakbladen), maar met de huidige verkoopcijfers vind ik het al lang goed genoeg".

Het doel van lectuur is niet om een goede tekst te schrijven, maar om een goed verkopend boek te schrijven. Dat is een wezenlijk verschil. En kom dan niet aan dat goede teksten vanzelf goed verkopen, want dat is niet zo. En kom ook niet aan met het argument dat goed verkopend per definitie een goed boek is, want dat is ook niet zo. Een tekst die, gemeten naar literaire criteria, goed is, is iets anders dan goed gemeten naar verkoopcijfers. Het kàn in theorie samenvallen, maar dan zul je van de intentie van de schrijver uit moeten gaan. Ik denk niet dat er veel literaire schrijvers zijn die zeggen "Ach, ik had eigenlijk iets literairs willen schrijven (met erkenning van recensenten en vakbladen), maar met de huidige verkoopcijfers vind ik het al lang goed genoeg".

Dus een literatuurschrijver zou helemaal niet tot doel hebben om een goed verkopend boek te willen schrijven? Echt, waar haal je dit vandaan? Literatuurschrijvers smachten er net zo naar om de verkoopcijfers te breken als lectuurschrijvers. Daarnaast, waarom zou je niet tot doel hebben om veel te willen verkopen en daarnaast ook nog eens iets origineels te maken? Je denkt veel te zwart-wit.

Eh, Schli en Bava, dat geldt volgens mij voor jullie allebei wel een beetje! Ik denk zelf niet dat lectuur alleen wordt geschreven om goed te verkopen. Iedereen wil graag goed verkopen. Wel denk ik dat bepaalde bestsellerauteurs vanwege hun verkoopcijfers niet van hun eigen gebaande paden af gaan. Misschien mogen ze dat niet eens van hun uitgevers. Het is waarschijnlijk een vooroordeel maar ik vermoed dat literaire schrijvers daar anders in zijn. Want zodra zij zich vanwege verkoopcijfers in een format laten dwingen, schrijven ze (naar mijn mening) geen literatuur meer.

Iedereen wil graag goed verkopen.

Maar niet ten koste van de kunst, en dat is het verschil.

En dat is dus precies wat ik zeg en wat jij niet citeert.

Ik hoorde bij DWDD dhr Mulder zeggen dat literatuur vs lectuur een kwestie van smaak is. En over smaak valt niet te twisten. Nou?

Iedereen wil graag goed verkopen.

Maar niet ten koste van de kunst, en dat is het verschil.

Literatuur is meestal geen kunst. Creativiteit die leidt tot enorme originaliteit is kunst. Literatuur zoals die meestal in de schappen te vinden is, is een slap aftreksel van kunst. Dat zijn meestal boeken van schrijvers die tegen de benen van uitgevers en recensenten aanrijden. Ze pleasen het elitaire wereldje - net zoals lectuurschrijvers de massa proberen te pleasen - maar ze maken geen kunst. Een echte kunstenaar trekt zich niets aan van literatuur, lectuur of wat dan ook. Dat is The true artist.

Eh, Schli en Bava, dat geldt volgens mij voor jullie allebei wel een beetje!

Ik ben een man. Ik zoek niet naar consensus en compromissen.

Dus volgens jou kan het merendeel van mijn studie in de vuilbak, Bavarios? Ik studeer Nederlandse taal en cultuur en ben zelf voornamelijk een lectuurlezer (fantasy, thrillers, etc), maar door mijn studie kom ik (opnieuw) in aanraking met bepaalde auteurs van literatuur. En sommigen zijn echt helden van mij geworden. Een verhaal vertellen en dat nog eens op zo'n manier. Heerlijk. Daar kan geen reep chocola tegen op. Ik denk dat échte literatuur schrijven lastiger is dan lectuur, maar wanna-be literatuur makkelijker dan lectuur. Mensen denken vaak al snel dat de meest onmogelijke zinnen literatuur zijn, omdat dat moeilijker leest. Ik vind iets pas literatuur als het verhaal zelf echt diepgang heeft (ja, daar komt die term inderdaad weer om de hoek zetten). Dat het verhaal op meerdere manieren te lezen is. En weet je wat... Daar hoeft de taal niet moeilijk voor te zijn. Het mag juist simpel zijn - graag zelfs. Waarom? Als de taal simpel is om te verwerken, dan heb je meer energie over om in het ontcijferen van al die lagen te steken. Niet dat ik pleit voor Jip en Janneketaal (voor ik dat weer naar mijn hoofd geslingerd krijg), maar moeilijke woorden/zinsconstructies enkel toevoegen omdat ze moeilijk zijn, is onzin (in mijn ogen). Zou ik literatuur willen schrijven? Ja! Kan ik dat? Hell no. Ik schrijf al meer dan twee jaar, oefen vaak en kan nog zeker geen literatuur schrijven (en om eerlijk te zijn zie ik mezelf dat ook in de (verre) toekomst niet snel doen). Dus ik snap jouw stelling 'iedereen die een pen lang genoeg vasthoudt kan literatuur schrijven' niet. Wel heb ik dat ik na een aantal werken voor mijn studie (of gewoon voor de lol) even snak naar lectuur. Maar andersom is het ook. Heb ik een tijd enkel lectuur gelezen, dan beginnen mijn handen en ogen te jeuken en pak ik een literair werk vast (en ja, ik lees hem dan ook (een hij, ja. Mijn boeken zijn - als ze goed zijn - mijn moppies.)). En dan ga ik nu slapen. Mijn excuses voor fouten en/of missende woorden.

Dus volgens jou kan het merendeel van mijn studie in de vuilbak, Bavarios?

Nee hoor. Er zitten pareltjes tussen de literatuur. Kunstwerken. Die moeten gekoesterd worden en kunnen niet vaak genoeg de hemel in worden geprezen. Als het een schrijver lukt om één kunstwerk in zijn leven te maken, dan is hij of zij al een held. Dat is namelijk zo ontzettend moeilijk. Een boek schrijven is al ontzaglijk moeilijk, laat staan een literair kunstwerk.

Ik denk dat échte literatuur schrijven lastiger is dan lectuur, maar wanna-be literatuur makkelijker dan lectuur. Mensen denken vaak al snel dat de meest onmogelijke zinnen literatuur zijn, omdat dat moeilijker leest. Ik vind iets pas literatuur als het verhaal zelf echt diepgang heeft (ja, daar komt die term inderdaad weer om de hoek zetten). Dat het verhaal op meerdere manieren te lezen is. En weet je wat... Daar hoeft de taal niet moeilijk voor te zijn. Het mag juist simpel zijn - graag zelfs. Waarom? Als de taal simpel is om te verwerken, dan heb je meer energie over om in het ontcijferen van al die lagen te steken. Niet dat ik pleit voor Jip en Janneketaal (voor ik dat weer naar mijn hoofd geslingerd krijg), maar moeilijke woorden/zinsconstructies enkel toevoegen omdat ze moeilijk zijn, is onzin (in mijn ogen).

Mee eens.

Zou ik literatuur willen schrijven? Ja! Kan ik dat? Hell no. Ik schrijf al meer dan twee jaar, oefen vaak en kan nog zeker geen literatuur schrijven (en om eerlijk te zijn zie ik mezelf dat ook in de (verre) toekomst niet snel doen). Dus ik snap jouw stelling 'iedereen die een pen lang genoeg vasthoudt kan literatuur schrijven' niet

Iedereen die een pen lang genoeg vasthoudt kan quasi literair werk schrijven zoals je die overal in de schappen vindt. Bijna niemand kan echter een literair kunstwerk maken of een geweldig spannende en originele lectuur. Misschien 1 op de 5 miljoen mensen, ik noem maar wat. Er is ooit een studie uitgekomen van ik geloof ene Malcom, waarin stond dat een persoon dat de top wilde bereiken ongeveer 10.000 uur moest oefenen voordat het iets kon presteren. Ik denk dat dat voor schrijven ook geldt. Zo'n drie à vier jaar, misschien 5 jaar, misschien zelfs nog iets langer - bijna elke dag schrijven - voordat je het onder de knie krijgt.

Iedereen die een pen lang genoeg vasthoudt kan quasi literair werk schrijven zoals je die overal in de schappen vindt.

De discussie ging over literair, en niet over quasi-literair. Als alles wat je tot dusver beweerde op quasi-literair slaat, dan ben ik het met je eens. Maar literair is voor mij per definitie kunst. En nee, er zijn maar bitter weinig literaire schrijvers, al wil het genre op de kaft ons anders doen geloven. Spannende originele lectuur: er zijn massa's mensen die dat schrijven, ook in Nederland. Gewoon omdat er trucs voor zijn om het aan te leren.

Iedereen die een pen lang genoeg vasthoudt kan quasi literair werk schrijven zoals je die overal in de schappen vindt.

De discussie ging over literair, en niet over quasi-literair. Als alles wat je tot dusver beweerde op quasi-literair slaat, dan ben ik het met je eens. Maar literair is voor mij per definitie kunst. En nee, er zijn maar bitter weinig literaire schrijvers, al wil het genre op de kaft ons anders doen geloven. Spannende originele lectuur: er zijn massa's mensen die dat schrijven, ook in Nederland. Gewoon omdat er trucs voor zijn om het aan te leren.

We zijn het eens over het feit dat er teveel quasi-literatuur is.

Ik vind dat je het niet zo zwart wit kunt stellen. Als literatuur blauw is en lectuur geel dan kun je nog een heel mooi scala aan groentinten produceren. Veel romans hebben zowel literaire als niet-literaire kanten. Dat is dus een groen gebied. Natuurlijk heb je ook schrijvers die diepblauw of knallend geel zijn. Maar er zijn er ook die variëren. Zo begreep ik tijdens collegereeks literatuur die ik onlangs volgde dat Herman Koch aanvankelijk bij de literatuur werd gerekend en niet heel denderende verkoopcijfers had, ondanks zijn bekendheid vanwege Jiskefet. Toen schreef hij bij een andere uitgever Het Diner en dat boek werd juist razend populair omdat het een literair werk heeft dat 'leent' van de lectuur. Ik moet er meteen bij zeggen dat ik het boek zelf nog niet gelezen heb, maar ik kan me daar iets bij voorstellen. Koch ging dus van knalblauw naar blauwgroen en dat waarderen veel meer lezers. En dat was dus niet alleen zo omdat hij een bekende Nederlander is, dat was hij ook al toen hij zijn eerdere boeken schreef. Je kunt lectuur en literatuur dus wel degelijk vermengen, de vraag is alleen: hoe doe je dat?

Nou. Ik heb inmiddels de eerste 70 bladzijden van koch's het diner gelezen en ik kan er geen chocola van maken: een bedroevend slecht boek. Ik snap ook niet hoe je erbij komt dat dit een mix tussen lectuur en literatuur is. Het is nog veel slechter dan de allerslechtste lectuur, en komt nergens in de buurt van ook maar een goed boek. Helaas is dit boek weer typerend voor het niveau van de nederlandse boeken. het kabbelt maar een eindje voort en er gebeurt uiteindelijk helemaal niets. Het is ook nog eens zo ontzettend matig geschreven, het doet gewoon pijn aan de ogen. Toegegeven, ik heb nog maar de eerste 70 bladzijden gelezen. Maar dit zegt me al genoeg. boordevol cliché's, geforceerde grappen, lappen tekst met nietszeggende reflecties, zelden afgewisseld met prikkelende dialogen, vergelijkingen die werkelijk nergens op slaan. geen enkele keer weet koch de lezer te prikkelen. vol afschuw heb ik me door de eerste 70 bladzijden moeten worstelen. ''wat dacht je van deze vergelijking, bladzijde 57: ''een film die je zelf behoorlijk goed vindt door je eigen, oudere broer een meesterwerk horen noemen, is net zoiets als de gebruikte kleren van je broer te moeten dragen:de gebruikte kleren die de oudere broer inmiddels te klein zijn, maar vanuit jouw perspectief vooral gebruikt''. dat niemand hier een stokje voor heeft gestoken bij de uitgeverij is gewoonweg dramatisch te noemen. Het is dieptriest dat dit soort boeken tot de bestsellerlijsten behoren, en zelfs het best verkochte boek van nederland is. Dit zegt alles over het diepdroeve literaire niveau in nederland. En laat niemand alsjeblieft met het betoog komen dat dit een kwestie van smaak is. Het heeft niets met smaak te maken. Maar gewoon een objectieve vaststelling betreffende kwaliteit. Het is te hopen dat iemand, op dit forum, of ergens in het stukje nederland, hier een stokje voor gaat steken en voor een literaire revolutie gaat zorgen. Dit kunnen de nederlandse schrijvers het lezerspubliek echt niet meer aandoen. Dit is gewoon pure minachting van de lezer.

Ik hou geen betoog, maar zeg toch dat het een kwestie is van smaak :) Marjan heeft kennelijk van Kochs diner genoten, net als vele andere mensen, maar als jij er niet doorheen komt wil het niet zeggen dat iedereen jouw mening deelt.

Ik hou geen betoog, maar zeg toch dat het een kwestie is van smaak :) Marjan heeft kennelijk van Kochs diner genoten, net als vele andere mensen, maar als jij er niet doorheen komt wil het niet zeggen dat iedereen jouw mening deelt.

Als men van oudsher gewend is aan dit niveau, dan vindt me al gauw alles goed. In ieder geval valt vast te stellen dat dit geen mix van literatuur en lectuur is. Dat een zeurkous van een hoofdpersoon een poging doet tot psychologische reflecties, en er om de twee zinnen wat kokkereltermen in propt maakt dit nog geen stukje literatuur. het staat bovendien boordevol cliché's en boordevol fouten. Gewoon metaforen die niet kloppen, de structuur van het boek dat niet klopt etc. Een paar maanden eerder stond een boekje als vinexwijken van een marokkaans-nederlandse schrijfster ook hoog genoteerd. Een strontvervelend boek. Zulke boeken maken van grünberg zelfs een meesterschrijver. Je zou dan haast gaan denken dat grünberg een goede schrijver is, als je die scheepsladingen vol waardeloze boeken ziet.

''wat dacht je van deze vergelijking, bladzijde 57: ''een film die je zelf behoorlijk goed vindt door je eigen, oudere broer een meesterwerk horen noemen, is net zoiets als de gebruikte kleren van je broer te moeten dragen:de gebruikte kleren die de oudere broer inmiddels te klein zijn, maar vanuit jouw perspectief vooral gebruikt''. dat niemand hier een stokje voor heeft gestoken bij de uitgeverij is gewoonweg dramatisch te noemen. Bavarios, voor jou lijkt dit ver gezocht, kortom een slechte of ongelukkige vergelijking. Wat ik hieruit begrijp is iets over de hiërarchie tussen de twee broers. De jongere staat in de schaduw van de oudere broer en dat al sinds zijn jeugd (de kleding). Het stoort de jongere broer zo erg dat hij zijn gedachten, meningen, zijn smaak 'onbesmet' wilt houden. Zodra de oudere broer er iets over zegt, lijkt het of een deel van de jongere broer zijn ziel wordt 'ingepikt'. In die mate zelfs dat hij de film die hij 'behoorlijk' goed vindt, niet meer goed zal vinden omdat zijn oudere broer gezegd heeft dat het een meesterwerk was (dat laatste vul ik zelf aan). Heb je die ervaring nooit gehad? Ik wel hoor. Over sommige gedachten, plannen of wat ook zeg ik niets. Als ik er wel iets over zegt, kan het zijn dat mensen (vrienden of kennissen,...) er zoveel over zeggen dat ik het gevoel heb dat het niet meer van mij is. Als dat gebeurt, hoef ik die gedachten niet meer. Ze zijn als het ware 'besmet' door anderen. Niet meer van mij. Zeker als het een onderwerp betreft waar je eigen mening door hiërarchisch 'hogere' mensen van tafel wordt geveegd op een achteloze manier of niet. De vergelijking met de kleding vind ik wel passend. Ooit de kleding moeten dragen van oudere broers? Ik wel, die van mijn zussen. Wees maar zeker dat het niet bijdraagt tot de ontwikkeling van zelfvertrouwen. De hiërarchie is voor altijd bevestigd. De schrijver vergelijkt wel maar ik haal er een verwijzng uit naar zijn jeugd. Dat hij dus in werkelijkheid de kleding van zijn oudere broer heeft gedragen. Ik heb het boek niet gelezen, maar mischien weet jij al dat de jongere broer die hiërarchie die hij als een aanslag op zijn persoonlijkheid ervaart, niet meer gaat pikken. Klopt dat? Marjan B., jij weet het wel. Ik kan helemaal fout zitten, hoor, maar dat is wat ik haal uit die enkele lijnen en ik heb er helemaal niet moeten over nadenken. Of het klopt of niet, maakt eigenlijk niet uit. Dit is gewoon wat ik er uithaal, en dat is niet weinig. Voor mij wordt het nu wel boeiend om te kijken of er inderdaad een 'afrekening' komt. Of die er komt, weet ik dus niet. Ik weet wel dat er een spanning is tussen de twee broers en die gaat zeer diep. Ook zit hier een universeel element in: het eerste kind krijgt alles nieuw; ook de aandacht. Het derde, vierde of vijfde kind krijgt heel wat minder aandacht, en de afdankertjes op alle gebied, tot en met het badwater. In het extreme: in barre gebieden (Afrika) wordt er bij hongersnood een selectie gemaakt wie nog eten krijgt en wie niet meer. De jongste kinderen moeten het soms bekopen met de hongerdood. Je denkt toch niet dat het weinige eten in een gezin altijd eerlijk verdeeld wordt.

''wat dacht je van deze vergelijking, bladzijde 57: ''een film die je zelf behoorlijk goed vindt door je eigen, oudere broer een meesterwerk horen noemen, is net zoiets als de gebruikte kleren van je broer te moeten dragen:de gebruikte kleren die de oudere broer inmiddels te klein zijn, maar vanuit jouw perspectief vooral gebruikt''. dat niemand hier een stokje voor heeft gestoken bij de uitgeverij is gewoonweg dramatisch te noemen. Bavarios, voor jou lijkt dit ver gezocht, kortom een slechte of ongelukkige vergelijking. Wat ik hieruit begrijp is iets over de hiërarchie tussen de twee broers. De jongere staat in de schaduw van de oudere broer en dat al sinds zijn jeugd (de kleding). Het stoort de jongere broer zo erg dat hij zijn gedachten, meningen, zijn smaak 'onbesmet' wilt houden. Zodra de oudere broer er iets over zegt, lijkt het of een deel van de jongere broer zijn ziel wordt 'ingepikt'. In die mate zelfs dat hij de film die hij 'behoorlijk' goed vindt, niet meer goed zal vinden omdat zijn oudere broer gezegd heeft dat het een meesterwerk was (dat laatste vul ik zelf aan). Heb je die ervaring nooit gehad? Ik wel hoor. Over sommige gedachten, plannen of wat ook zeg ik niets. Als ik er wel iets over zegt, kan het zijn dat mensen (vrienden of kennissen,...) er zoveel over zeggen dat ik het gevoel heb dat het niet meer van mij is. Als dat gebeurt, hoef ik die gedachten niet meer. Ze zijn als het ware 'besmet' door anderen. Niet meer van mij. Zeker als het een onderwerp betreft waar je eigen mening door hiërarchisch 'hogere' mensen van tafel wordt geveegd op een achteloze manier of niet. De vergelijking met de kleding vind ik wel passend. Ooit de kleding moeten dragen van oudere broers? Ik wel, die van mijn zussen. Wees maar zeker dat het niet bijdraagt tot de ontwikkeling van zelfvertrouwen. De hiërarchie is voor altijd bevestigd. Ik heb het boek niet gelezen, maar mischien weet jij al dat de jongere broer die hiërarchie die hij als een aanslag op zijn persoonlijkheid ervaart, niet meer gaat pikken. Klopt dat? Marjan B., jij weet het wel. Ik kan helemaal fout zitten, hoor, maar dat is wat ik haal uit die enkele lijnen en ik heb er helemaal niet moeten over nadenken. Of het klopt of niet, maakt eigenlijk niet uit. Dit is gewoon wat ik er uithaal, en dat is niet weinig. Voor mij wordt het nu wel boeiend om te kijken of er inderdaad een 'afrekening' komt. Of die er komt, weet ik dus niet. Ik weet wel dat er een spanning is tussen de twee broers en die gaat zeer diep.

Ik snap heus wel wat er met de metafoor wordt bedoeld. Je hebt het trouwens ook bij het rechte eind. Het gaat erom dat hij taalkundig gewoon niet klopt, en veel te ver gezocht. Maar ik heb er nog een paar gevonden: ''Haar stem had iets namaakzoets, als de zoetstof in cola light''. > waardeloos ''en wanneer we ten slotte een eetgelegenheid hadden gevonden, was er weinig aan. Dan at hij zoals je benzine tankt: snel en efficiënt kauwde hij op het witte bolletje met kaas of de gevulde koek, opdat de brandstof binnen de kortste keren zijn maag zou bereiken; omdat je zonder brandstof nu eenmaal niet verder kon'' wat een waardeloos gewauwel zeg. Aan dat soort metaforen kan ik me dus mateloos ergeren. Goedkope metaforen en vergelijkingen, die soms taalkundig niet eens kloppen, het staat er bol van. en dan heb ik het niet eens over de spanningsopbouw (waardeloos), de afwisseling tussen tekst/reflectie en dialoog (waardeloos slecht) en de nietszeggende dialogen. Dat allemaal alleen al in de eerste 70 bladzijden. Kortom, ik erger me dus mateloos aan dit soort boeken. En ik heb niets tegen koch, ik vind het een geweldige cabaratier. Maar op basis van de eerste 70 bladzijden van dit boek gewoonweg een waardeloze schrijver. Een oordeel puur op kwaliteit gestoeld. Dat dit boek het best verkochte boek van Nederland is, interesseert me niets en zegt ook niets. komt-een-vrouw-bij-de dokter zou de minimumstandaard moeten zijn voor een boek. het is een literair prutswerkje, maar o wat speelt kluun in dit boek magistraal in op de emoties van de lezer. En daarom ook het best verkochte Nederlandse boek allertijden. Puur om dit gegeven. Dit zou gewoon de doodnormale, minimumstandaard moeten zijn. De reden dat meer dan 70 procent van de nederlanders nauwelijks een boek leest komt niet door hun gebrek aan taalvaardigheid of literaire desinteresse. Het komt gewoon door prutswerk als dat van koch en grünberg. Zou kochs het diner het eerste boek zijn dat ik zou lezen, dan zou ik me ook geen seconde bedenken en nooit meer een boek lezen. Er is altijd een percentage boekenvreters dat zich gewoon door elk boek worsteltomdat ze nu eenmaal van boeken houden, en dan wordt een grünberg goed gevonden. Maar dat percentage staat helemaal niet symbool voor de gemiddelde mens. Grünberg zou allang weggestemd zijn als heel Nederland een stem had mogen uitbrengen in plaats van de elite.

Bavarois, hoe meer je aanhaalt uit het boek, hoe beter ik over dat boek ga denken :) Voor de toon op het forum zou het fijn zijn als je minder agressief reageert. Daar vraag ik je dan ook om.